Iedereen die dit leest kent het gevoel. De vogel die jij ook had willen zien... Een beetje tandenknarsend luister je naar de verhalen, of bekijk je de foto's, of zie je achter je computer de melding. Maar jij kan niet weg. Of je gaat, maar je bent te laat.

Zo ging het bij mij bij de kleine kokmeeuw op Texel. Treinend van Den Haag naar Den Helder, met bonzend hart fietsend van 't Horntje naar De Cocksdorp. En terug. Drie keer geen scheepsrecht.
Maar dan is er 29 juli de kortbekzeekoet bij Lauwersoog. Wegens verplichtingen is vroeg vertrekken geen optie. Wat volgt is dus een race tegen de klok. Als ik uiteindelijk op de dijk sta, is de koet een klein stipje aan de horizon. Ik luister naar de verhalen: "de vogel zat slechts een paar meter van de kant", "is zelfs aan wal geweest om te rusten", "was totaal niet schuw." Ik bekijk de foto's van de zeldzaamheid waarop elk detail staat. Voorkant, achterkant, zijkant. Staand, zwemmend. Kopportret en groothoekbeeld. Nu een zwarte spikkel in de blauwe zee. De periode erna wordt de vogel niet meer waargenomen.

Maar dan. Niet te geloven. Krijg ik een herkansing. Tenminste, het is me niet gegund op zondag 12 augustus, dus... maandag 13 augustus naar Den Helder. Weer zo'n reis waarbij je met een hartslag van 200 in de trein zit. Elke overstap is er eentje teveel. Op het station de afweging, pak ik een ov-fiets of ga ik lopen? Ik ben al onderweg. Ferme passen (voor zover gebroken teen toelaat) richting vuurtoren. Zwoegend over de dijk. Uitkijkend over de zee. Ik kom vogelaars tegen die al op de terugweg zijn. Ze roepen bemoedigend: "je gaat 'm zien, hij zit heel dichtbij de kust." Ter plaatse staan nog enkele vogelaars. Ze wijzen naar rustig stuk water: "daar is 'ie." Ik mag gelijk door een telescoop kijken. Gauw zet ik mijn eigen scoop op. Zeilbootjes varen door mijn beeld. Waar is die vogel nou?

Ik loop met de stroming mee. Nieuwe vogelaars komen mij tegemoet: "heb je 'm in beeld?" Met elkaar vinden we de koet terug. Maar wat zwemt hij snel. Als een speer richting oost. We zetten het op een holletje. Hijgend zet ik mijn telescoop neer en kijk door de zoeker. Ja! Daar is die! Prachtig in beeld! Alleen... wat een vreemde houding. En wat dobbert hij rustig. Met zijn kop in het water. Ik flap eruit: "volgens mij is 'ie dood." Om mij heen wordt gelachen. Maar dat verstomt als de rest het ook ziet. Ik leg contact met Wietze Janse en app een foto van de display van mijn camera. Meer vogelaars trekken de conclusie: de kortbekzeekoet is hemelen(d).

Kortbekzeekoet, Uria lomvia, Thick-billed Murre, Den Helder, 13 augustus 2012 (Caroline Walta)

Het visserbootje gaat helaas tevergeefs op zoek ....

Met behulp van een vissersboot gaan we proberen de drijvende vogel uit zee te vissen: Arno ten Hoeve (aan boord met verrekijker speurend) en ik (vanaf de dijk met telescoop aan het oog en telefoon aan het oor aanwijzingen gevend). De boot snelt op de koet af, maar dan ben ik het beeld kwijt. Als ik weer kijk, drijft de vogel op zijn rug, met de witte buik naar boven in het golvende water. Nu nog moeilijker te zien. Verder en verder weg en verdwijnt uit het zicht. We hebben al genoeg van de vissers gevraagd en we beëindigen de zoektocht. Arno klautert aan wal. Zijn broek is doorweekt. Ik geef hem zijn schoenen. Samen staren we een beetje beteuterd uit over zee. Rust zacht, dappere vogel. Een heleboel mensen hebben van je genoten. Je verhalen en je foto's leven voort.

Een RTV Noord-Holland rapportage hier te beluisteren.

Caroline Walta