Na de succesvolle twitch van de plevier kom ik om een uur of half tien thuis. Ik eet even wat en dan is het al weer snel tijd om af te reizen naar Tienhoven. Vanavond staat dan eindelijk het Kleinst Waterhoen op het programma. Eindelijk, want ik zit al een hele tijd te hopen op een melding van deze illustere soort.

Onderweg naar Tienhoven regent het enorm, 'dat zal leuk worden, in de regen proberen het zachte roepje van een Kleinst te horen' zit ik te denken terwijl ik over de A27 rij met die superbriljante driedubbel CD van Tom Waits in de speler. Als dit maar goed gaat. Op de kleine parkeerplaats waar ik mijn auto parkeer staat al een auto. Waarschijnlijk die van Hans Pohlmann; met hem wil ik vanavond deze soort proberen te horen. Ik bel hem en hij blijkt een ruime honderd meter voor mij te lopen. Hij wacht op mij en in het stikkedonker lopen wij het betonnen pad af.

Het is even droog, maar niet voor lang. Als we nog maar net staan te wachten op de plek waar de vogels de nacht ervoor gehoord zijn, begint het weer te gieten. Het regent en het regent en het regent maar door. Het zal een vreemd gezicht zijn voor een leek: twee stille mannen die roerloos in de regen op een schelpenpaadje staan. 'Waar ben ik mee bezig' denk ik terwijl ik steeds natter aan het worden ben. 'Dit is toch waardeloos, die vogels gaan toch echt niet meer roepen'.

Na een tijd wordt het droog en begint het wat helderder te worden aan de hemel. Een ster laat zich kort zien. Kikkers kwaken en zo nu en dan roept een Waterral. We luisteren en luisteren maar zonder enig resultaat. Zonder een woord te zeggen besluiten we elk een stuk van het pad te gaan aflopen en zo nu en dan te luisteren. Als ik bij de plek kom waar het betonnen pad overgaat in het schelpenpad hoor ik ineens een kort en scherp ratelend roepje: Kleinst Waterhoen (#287)! Ik roep Hans die haastig aan komt lopen. We staan naast elkaar te luisteren en dan horen we het roepje weer, maar nu komt het uit een andere richting. Hier roepen dus twee vogels, dat is duidelijk. De vogels roepen nu onregelmatig en we kijken elkaar aan, dit is gelukt! Drijfnat maar met een zeer tevreden gevoel lopen we terug naar de auto. Toch niet voor niets op zondagnacht om 1 uur in de regen langs een sompig moeras gestaan.