Maar wel de mooiste kleuren, nog steeds kan dat digitale gedoe niet helemaal op tegen de scherpte en kleuren van Kodachtome 64. Kwaliteiten die voor altijd verloren gaan........

Een dia kan idd briljant in kleuren en scherpte zijn. Het probleem is echter dat als je een dia verwerkt (bijvoorbeeld inscannen, afdrukken, etc.) je kwaliteit verliest. En dat resultaat verliest het van de huidige digitale fotografie...

ja, ik had het vooral over het projecteren op een strak wit scherm...

Wat een gezeur, jullie zijn echt oud! ;-)

Op een snikhete dag in diee zomer van 1980 was ik met Henk Hendiks en wijlen Rob Bouwman aan 't vogelen in de Flevo waar behalve een Temminckje niks bijzonders te zien was. Rob bekende toen wel eens contact met DBA-ers te hebben (een doodzonde in ’t zuiden in die dagen..) en bood aan te bellen of er ergens in de buurt nog ‘iets zat’. In een café werd dus gebeld en dat leverde één tip op: op de Wijde Blik bij Kortenhoef verbleef al enige tijd een Geelsnavelduiker. Nu hadden Rob en Henk die soort in de winter daarvoor al (stiekem…) getwitcht op ’t Oostvoornse Meer maar voor mij was-t-ie nieuw. Bovendien reed ik die dag dus de keus was snel gemaakt. Bij de oevers van de Wijde Blik aangekomen waren de effecten van het prachtige zomerweer onmiddellijk duidelijk: het leek wel of heel Amsterdam die dag aan het spelevaren, vissen, zwemmen of duiken was! Maarrr… tussen al dat watergesport, midden op de plas, dreef onverstoorbaar een onmiskenbare grote duiker! Nu heet de Wijde Blik niet voor niets zo en daar stonden we, zonder telescopen en met een altijd sceptische Frank N. die niet ‘zo maar’ wilde geloven dat dit géén IJsduiker was (hé, ’t was 1980 remember?). Ik stelde voor een roeibootje te huren en er gewoon heen te varen... Op zoek dus naar een verhuurder en zo kwamen we terecht bij mijnheer A. Damo (what’s in a name..). Die zag er toch echt héél anders uit dan de (toen nog) beroemde Belgische zanger en hij vertrouwde ons voor geen meter. Onze kijkers en camera’s beloerend constateerde hij intelligent dat dat géén hengels waren en wij klaarblijkelijk bepaalde schepsels zònder schubben of andere bedekking wilden gaan bekijken. Nu waren die ons ook al wel opgevallen maar heel even waren we nu niet zó geïnteresseerd in borsten en billen, hoe fraai ook… Enfin, het kostte ons een kwartier lullen (en zwaaien met wat briefjes..) maar toen zaten we toch in een bootje, op weg naar het midden van de plas. Nou zijn Brabantse zandhazen niet zo gewend aan roeien en zelfs sportleraar Henk moest op een gegeven moment zijn meerdere erkennen in de weerbarstige spanen en de golfslag op die grote plas. Vandaar dat ik, de kleinste van het stel, het laatste stukje mocht doen. En dan, bijna midden op de plas, hoor ik plots schuin achter mij en héél dichtbij een merkwaardig geluid: alsof er een zeehond bovenkwam…’wwwoesjjjj’. Henk’s hoofd kleurde bloedrood, zijn ogen sperden wijd open en ’t enige wat hij, stotterend en half fluisterend kan uitbrengen is ‘nnnniet omkkkijken!’ Te laat natuurlijk want al vóór hij is uitgesproken heb ik mijn hoofd gedraaid en kijk recht in de giechel van een enorme duiker wiens giga gele bek als een Turks slagzwaard op minder dan 2 meter van mijn hoofd triomfantelijk omhoog wijst……….. Nu, vele jaren later, vraag ik Henk nog wel ’s waarom ik toch in vredesnaam niet om mocht kijken.. Maar Henk weet ’t nog steeds niet.

Klasse.

Het verhaal achter de ontdekking: 23 juli 1980, er wordt 's avonds aangebeld (ik woon in Hilversum destijds). "Hallo, ik ben .... (naam ben ik vergeten). Ik heb jouw stukje in de Korhaan gelezen (het lijfblad van de vogelwacht Gooi e.o. toendertijd een fel anti DBA gezelschap) over die Geelsnavelduiker van de winter op de Spiegelpolder (Ankeveen). Nou ben ik gisteren een stukje wezen varen op het Wijde Blik, en ik meen daar een Geelsnavelduiker gezien te hebben". (Ik in mezelf: "ja, ja. Weet je wel in welke maand we leven, bovendien de mussen -spec- vallen dood van het dak; is toch geen tijd voor een chicita duiker ?"). "uh..." op een beleefde toon "weet je zeker dat het geen jonge Aalscholver is ?". "Nee, ik weet het zeker". Er worden nu een paar kenmerken genoemd die me toch een beetje aan het twijfelen brengen. Besloten wordt om een gezellig boottochtje te gaan maken. Per slot van rekening kan degeen die hem aanbrengt -als hij het mis heeft- de volgende keer wél met iets bijzonders op de proppen komen. Met nog steeds een flinke dosis scepsis de plas op. En...geweldig, ongelooflijk. In het avondzonnetje zwemt een echte, onvervalste "adamsii" naast de boot. Bijna binnen handbereik ! Dank je wel ontdekker wiens naam ik vergeten ben. Kort daarop met René Pop (die toen nog kind aan huis bij ons was) met de roeiboot erop af. Erg warm. Behalve een Geelsnavelduiker zag René ook nog wat uit de broekspijp van een sportshort komen (hij heeft het er nog steeds over als ik 'm zie). Ik zie ook nog steeds Gerard Steinhaus voor me. Terwijl de meesten in de meest luchtige zomerkleding bij de duiker aanwezig zijn, loopt Gerard daar rond in lange broek met stropdas en colbert over zijn arm. Kennelijk is Gerard de enige die beseft dat een Geelsnavelduiker een wintersoort hoort te zijn.

En wat niemand weet, maar de vogel is ook op een nacht gevangen en geringd...

Bijna niemand.

Hoezo 'niemand'? Het staat vermeld in DB, met naam en toenaam. Om tegemoet te komen aan het papiervreesvirus een vertaling: 'Op 8 september (1980) werd de vogel met hulp van Norman van Swelm gevangen om hem te bevrijden van een vislijn die om zijn snavel zat. ... Dit was mogelijk de eerste Geelsnavelduiker die ooit geringd is.' De betrokkenen voegen allerlei interessante akoestische, rui- en biometrische gegevens toe. (Zie artikel in DB 3: 6-9, 1981, ook te vinden op deze website.)