Chinstrap Penguin?

Naar aanleiding van vragen over taxonomie en voorkomen geheugen opgefrist: in de jaren 1943-85 werd in publicaties vermeld dat Parelduiker en Pacifische Parelduiker in Alaska en Siberië in dezelfde gebieden broeden zonder te hybridiseren. Daarna publiceerde bijv Birding over uiterlijke verschillen en geluiden bleken in Veprintsevs opnamen ook anders.

Vanaf 1995 was Pacifische een soort ipv ondersoort op de Holarctische lijst van de Zweedse taxonomische commissie, vanaf 1998 op de Amerikaanse lijst (AOU) en vanaf 2003 op de Europese lijst (AERC-TAC). De Britse was in 2008 de laatste van de toenmalige Europese commissies om soortstatus aan Pacifische te verlenen.

Dat laatste kwam omdat (pas!) in januari-maart 2007 de eerste drie WP-gevallen in Brittannië waren ontdekt (juveniele in Yorkshire en Wales en adult in Cornwall; de laatste twee keerden in volgende winters terug).

In december 2009 werden er twee als eerste voor Spanje ontdekt (Cantabrië); in januari 2010 de eerste voor Kanaaleilanden en de eerste twee voor Ierland; in november 2010 kwam de eerste voor Finland; in mei 2013 de eerste voor Schotland (Shetland); in mei 2015 de eerste voor Zweden; in juli 2015 de eerste voor Noorwegen; in december 2015 de eerste voor Zwitserland (een juveniel dat verhongerde); en in augustus 2018 de eerste voor Denemarken. Inmiddels zijn er in Brittannië, Ierland, Noorwegen en Spanje nog (veel) meer exemplaren geweest en waren er ook bijvoorbeeld eerste gevallen voor Israel, Polen, en nu dan Nederland.

In het tarsiger-overzicht ontbreken o.a. de volgende recente waarnemingen:

11 december 2024 -  Cork, Ierland

17 maart 2024 - Cork, Ierland

20 januari 2024, Fife, Schotland

21 mei 2023 - Cork, Ierland

Waarbij ik natuurlijk niet weet of de gevallen in Cork toevallig op dezelfde lokatie waren. Volgens Birdforum zijn er 10 aanvaarde gevallen in de UK, 5 in Ierland.

Leuke uiteenzetting van de gevallen. Israël en Zwitserland zijn wel de landen waar je hem het laatst zou verwachten. Betreffende de gedachte dat het slechts een ondersoort van Parelduiker zou zijn (met relump kans), iets waar ik zaterdag mensen over hoorde bij de vogel lijkt het naast elkaar broeden van de twee dit uit te sluiten. Parelduiker heeft wel een ondersoort (ik zag die zelf bij Kamchatka in 2004) waar HBW het volgende over zegt:

• G. a. viridigularis Dwight, 1918, the Green-throated Loon. Breeds from western Siberia east to the Seward Peninsula, western Alaska [type locality = “Gichega” (also known as Ghijiga and Gizhiga), northeastern Siberia]; overwinters along the coast south to eastern China, Japan, the Kuril Islands, and probably Korea; records along Pacific Coast of North America (south to northwestern Baja California) cannot be diagnosed to subspecies, but G. a. viridigularis is the putative taxon given its geographic distribution. Like G. a. arctica, but in breeding plumage sheen on throat dark green, white bars on scapulars broader, and dorsum tinged green; averages slightly smaller.

Ik ben een tijdje bezig geweest met het analyseren van de gevallen die Jan van der Laan en Jan Hein van Steenis hierboven presenteerden. Je weet nooit wat je ervan kan leren. De Pacifische Parelduiker is een heel merkwaardige soort!  
Het aantal nieuwe gevallen in de WP is, volgens mijn analyse, op dit moment 4,6 gevallen per jaar. Het aantal neemt nog steeds exponentieel toe (R2 = 0,99 is heel hoog voor de beschrijving van de aantallen, maar dat betekent niet zo veel). 
Na de eerste gevallen voor Groot-Brittannië in 2007, Spanje in 2009, Ierland en Finland in 2010, Zweden, Noorwegen, Zwitserland en Denemarken in 2015, Polen in 2021, en Israël in 2023, werd het zo onderhand wel eens tijd voor de eerste van Nederland...!
Er is nog veel meer over de gevallen te zeggen, maar dat doe ik later wel een keer...

De data zeggen dat deze soort pas sinds 2007 en daarna steeds vaker naar Europa komt. Als je naar een verklaring zoekt, denk je al snel aan klimaatsverandering: met veel meer open water rond de Noordpool dan een kwart eeuw geleden zal het voor arctische watervogels makkelijker zijn om, bijvoorbeeld vanuit Alaska bovenlangs Groenland, naar de WP te vliegen.

Maar als je oude Amerikaanse veldgidsen erbij pakt, zie je dat er tot c 30 jaar geleden geen veldkenmerken bekend waren. Een meer voor de hand liggende verklaring is dan dat het taxon tot voor kort gewoon niet kon worden herkend. 

We hebben dit vaker meegemaakt: ‘het Pontische-Meeuw-effect’. Als je geen kenmerken weet, kun je niets beginnen. En als er geen oude foto’s en zelfs geen oude museumbalgen blijken te zijn, blijft het vroegere voorkomen een mysterie.

De meeste kenmerken worden in mijn National Geographic-gids uit 1987 al vermeld, behalve het opvallendste: de witte dijvlek.

Maar het lijkt me duidelijk dat voor 2007 het mogelijke optreden van deze soort onderschat werd. Omdat er veel minder foto's genomen werden, is de kans op ontdekking van eerdere gevallen gering.

Gister tijdens het doorkijken van foto's van parelduikers kwam ik deze opvallende vogel tegen. De waarneming met Koen Stork en Tim Schipper gedeeld en ook zij vonden de eerste foto's er spannend uit zien. Na een comment van Koen zijn er nog wat extra foto's toegevoegd. Ik denk dat deze vogel hele goede papieren heeft voor een pacifische, compacte bouw, een dunne korte snavel en rond kopje. En uiteraard het beste kenmerk: de donkere dijvlek. Ik kan me niet voorstellen dat dit (ondanks de matige foto's) er zo uit zou kunnen zien bij een parelduiker.

Scherpe vondst Tim!

Het zijn spannende foto's, maar is dat dezelfde vogel als uit andere waarnemingen op die plek, die wel (maar niet altijd) een dijvlek toont?

Parelduiker - Gavia arctica - Waarneming.nl

Parelduiker - Gavia arctica - Waarneming.nl

Parelduiker - Gavia arctica - Waarneming.nl

Wellicht heeft Kris de Rouck de vogel ook gefotografeerd...

Ik leef in de veronderstelling dat Parelduikers aan de Brouwersdam heel zeldzaam zijn, maar mijn kennis wat betreft de Brouwersdam is niet up-to-date.

Ik had dezelfde gedachten als Jan Hein, maar ik zie dat  er van dezelfde dag ook meldingen van drie of vier vogels zijn. Dus wellicht zijn er verschillende vogels in het spel.

De laatste jaren worden er wel vaker parelduikers gezien daar. Volgens mij wel meer/grotere aantallen aan de binnenzijde.

Tim, ik denk dat deze Parelduiker van Genval uit 2016 met z'n korte snavel (niet langer iig dan de Zeeland vogel..), en qua houding tijdens het foerageren veelal laag in het water liggend en voorzien van prima keelstreep eigenlijk heel goed aangeeft dat je van flinke afstand en slechte kwaliteit foto's hier eigenlijk niets mee kunt omdat het broodnodige niet zichtbaar is en zelfs iets van een dijvlek nog wel kan weg kan vallen.. Zo'n keelstreep is bij iets verder doorzoeken overigens snel gevonden bij Parelduiker, hier twee individuen naast mekaar als voorbeeld. 

Sven nogmaals gefeliciteerd met je topvondst!!!

Fred, ik snap dat kenmerken zoals snavel en rond kopje moeilijk te interpreteren zijn op die foto's. En snap ook dat die variabel zijn bij zowel Pacifische parelduikers als bij Parelduikers. Op de foto's die je aanhaalt liggen de vogels echter veel lager in het water, of hangt de vleugel voor de dijvlek. Zelfs dan zie je bij alle foto's al iets van een witte dijvlek. De vogel van de Brouwersdam ligt hoog op het water en zelfs dan is er niets wits te zien.

Hoe dan ook goed om alle gefotografeerde vogels met de recent opgedane praktijkkennis in het achterhoofd nog eens kritisch te bekijken.

Overigens zijn parelduikers aan de Brouwersdam al een tijdje niet bepaald zeldzaam meer te noemen. De hoogste aantallen werden aan de binnenzijde vastgesteld, maar ook aan de zeekant zijn ze niet uitzonderlijk meer. Regelmatig verplaatsen ze zich ook van 'binnen naar buiten' en vice versa.