Heel gaaf Edu, vanwege dat eerste geval heb ik de soort ooit in Zuid-Afrika gedaan. Jammer van de Omaanse uil. De tijd moet leren of de twee bekende plekken uitgewerkt blijken om ze te zien maar dat het steeds moeilijker wordt lijkt een feit en mogelijk heeft de soort maar een dun voorkomen in diens grote verspreidingsgebied? Zelf zag ik de soort in Februari (19) maar als ik niet samen met een aantal jonge scherpe vogelaars was, was het me waarschijnlijk niet gelukt. Wattled Starling is overigens volgens mij ook een hele goede in Oman?

Begin februari 2017 was de Omaanse Uil in wadi Muaydin aan de voet van het Sayq plateau een makkie, geluid draaien en op een metertje of 20 voor ons neus in de schijnwerper. Er schijnen 2 of 3 paar te zitten volgens de Franse vogelaars van wie we de plek kregen een paar dagen ervoor. Wel schijnt het zo te zijn dat ze na een paar keer ‘lasogen’ ze het voor gezien kunnen houden met vogelaars.

Dat is dezelfde plek waar een aantal NL vogelaars en ik zelf twee vogels hadden (en 1 zagen) op 17-02-19. Bij ons ging het niet zo makkelijk op de manier zoals, ietwat lomp, door jou wordt beschreven maar mogelijk had dat te maken dat we wat voorzichtiger te werk gingen….Deze plek is een van de nu sinds de ontdekking bekende plekken voor de soort in Oman. Omani Owl lijkt geen algemene soort (in ieder geval in Oman zelf), dus wat voorzichtigheid met het willen zien van de soort is op zijn plaats. Een Iraans  Instagram contact van mij (Keramathafezi) plaatst regelmatig plaatjes van Omani Owl en op mijn vraag waar hij die maakt zegt hij “In many places in Iran . Also in South West of Iran . In South of Iran in center of Iran” .

Ja, op deze plek zijn wij ook geweest (2 nachten). Ook met een warmtebeeldkijker helaas geen uil gezien. We zijn ook op de 'holotype plek' geweest (1 nacht).  

30 jaar geleden was hadorami in Israel ook maar van een enkele plek bekend maar Yoav vertelde ons een paar jaar geleden dat de teller inmiddels op 135 paar staat. In Oman is het probleem vooral dat de geschikte gebieden niet bepaalt toegangkelijk zijn en er weinig Omani zijn die zich bezig houden met onze hobby. We hadden zelf geen hoge verwachtingen om de soort te zien, maar we hadden puur geluk. Na de Nub. Nachtzwaluw zijn we met Yoav in een wadi geweest maar ondanks dat hij een uur lang het geluid draaide deed hadorami alleen in de verte van zich horen.

Begin februari is misschien de betere tijd om de Omaanse Uil te zien. Aan het begin van de broedtijd zullen de mannetjes iets fanatieker checken welke indringer het lef heeft om het territorium binnen te dringen. Op de ontdekplek gebeurde weinig maar in de wadi iets naar het Noorden werd heel de nacht ‘gezongen’ samen met de woestijnoehoe die echter niet onder de indruk waren van ons tapen. Om 00.30 deed ‘onze heer’ ook niets maar om 03.30 was het raak. 

Was jij met een gepensioneerde wiskundeleraar op pad Rob?, die heeft mij in ieder geval toen van goede tips voorzien.

Ja, die jongen van van Ijzendoorn was erbij. Nadat we even gingen ‘tukken’ in onze tentjes hield hij het om 03.15 niet meer en ging nog een poging wagen. Omdat bij die oude rotten de oortjes wat minder worden wist hij niet zeker of hij de uil hoorde dus vroeg hij mijn broer Martin en mij of hij niet aan het hallucineren was. Toen ging het snel, het was er eentje en we stelden ons verdekt op onder een Acacia and played the tape. In no time vloog de vogel over ons hoofd en ging op een slordige 20m op een rotsblok zitten om na een klein minuutje een stukje te vliegen naar een ander rotsblok te vliegen. Nog even leuk kunnen bekijken maar toen vond ie het mooi geweest.

Ik had speciaal voor het geval we geluk zouden hebben een class A torch gekocht en dat gaf ‘spinechilling’ vieuws.

voorjaar 1990 was hadorami alleen mogelijk bij Eilat omdat de lampen niet meer aanstonden bij Ein Gedi maar daar moest je Hadoram flink voor betalen. Mijn broer en ik hadden echter een Duitser ontmoet bij Ein Gedi die ons meer kon vertellen over de precieze plek bij Eilat. Een andere Duitse vogelaar was met zijn fiets de auto’s gevolgd waarmee Hadoram naar de plek ging en zo konden we veel vogelaars blij maken. Er waren ook wat Katwijkers bij zoals die jongen van van Rossum en Jan Wierdo.

Deze vogel kwam altijd na het tapen op de rotswand zitten. Twee jaar late nog een keer gedaan met een club Denen, Britten en Nederlanders en met een heleboel zaklampen kon je de telescoop erop zetten. Deze vogel ‘deed’ het altijd maar was een uitzondering.

👍 hadorami lukte mij nooit in Israël (tig keer geprobeerd) maar wel heel mooi in Sanaa, Yemen.