Ik ween om bloemen in de knop gebroken
En vóór den uchtend van haar bloei vergaan,
Ik ween om liefde die niet is ontloken,
En om mijn harte dat niet werd verstaan.

Gij kwaamt, en 'k wist -- gij zijt weer heengegaan...
Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:
Ik zat weer roerloos nà die korten waan
In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:

Zo als een vogel in den stillen nacht
Op éés ontwaakt, omdat de hemel gloeit,
En denkt, 't is dag, en heft het kopje en fluit,

Maar eer 't zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,
Is het weer donker, en slechts droevig vloeit
Door 't sluimerend geblaarte een zwakke klacht.

Willem Kloos 

Werd n uurtje of 2 geleden gebeld door Phil Koken dat het beestje voor zijn ogen de geest had gegeven. Vooralsnog wordt hij tijdelijk bewaard en eventueel geschonken aan een museum zoals Naturalis of het Brabants Natuurmuseum in Tilburg. 

De afgelopen week waren er vaker berichten dat de vogel er niet zo fit uitzag. Dat werd echter meestal weer gelogenstraft door het beestje zelf als hij, vlak na zo'n melding, de menigte weer wist te vermaken met zijn energieke fourageergedrag en onvoorstelbare tamheid waarbij hij niet schroomde om soms over de schoenen van een waarnemer te lopen. 
Afgelopen dinsdag zag ik in de linkerzijde van de hals een oregelmatigheid in de bevedering die mogelijk veroorzaakt werd door een teek. Zijn gedrag leek toen misschien een tikje trager dan de vrijdag ervoor maar de vogel poetste zijn veren en nam uitgebreid een bad, iets dat zieke vogels eigenlijk nooit doen. Ook gisteren zag ik die onregelmatigheid nog in zijn hals maar Phil verzekerde mij, met de vogel in de hand, dat er geen teek te zien was. 

Het is natuurlijk eeuwig zonde dat het vogeltje zijn Brabantse avontuur niet heeft overleefd. In de afgelopen 8 dagen bezochten ruim 300 mensen dit uiterst coöperatieve beestje dat waarschijnlijk de geschiedenis in zal gaan als 1 der best (in elk geval vaakst) gefotografeerde Klein Waterhoenders ooit. 

Was Phil ook niet bij n stervende Papegaaiduiker?

Zeer triest iig. Gisteren was het beestje zeer levendig, at goed, badderde en poetste. 

Frank, je weet betreffende status van bepaalde soorten in NL gaan we er nooit uitkomen maar ik heb (vorige week alweer) genoten van je ontdekking 🙏.

Ik ook Max, vond het ook erg leuk dat nog zoveel mensen er plezier aan hebben beleefd..

Het was een fantastische ervaring om deze vogel zo mooi te kunnen bekijken tijdens het foerageren. Naast de plek in de nek leek ie ook wat veren te missen aan zijn linkerzijde (zie foto's). Wellicht een aanval in eerste instantie overleefd, maar er later toch nog aan bezweken? 

Ik snap de relevantie  van de eerste opmerking van Leo Boon niet helemaal maar ik kan je onthullen dat ook mijn allereerste Zeekoet ooit, een olieslachtoffer helaas, die we van het strand hadden opgeraapt, dood ging in mijn handen toen ik hem/haar samen met een mede-vogelaar wegbracht naar een vogelopvang. En nee, dat was niet fijn.

Maar een filosofische vraag: kijken we niet allemaal naar een stervend wezen als we iets levends aanschouwen ;-)  ?

De vogel gaat, in goed overleg met Frank en Justin, naar Naturalis, waar men ook nog wat onderzoek kan doen op de vogel. Als ik daar nog wat over verneem, zal ik het hier posten.

Sorry voor de ontbrekende knipoog Phil. Hierbij eentje extra 😉😉

;-)

Voor wat actie van dit fantastische beestje, zie deze video van krap vijf minuten.