Wereld-soorten

Naar verluid het 6e geval voor Mongolië van deze soort. Drie van de vier  ondersoorten zijn standvogel in Himalya en ZO-Azie. De laatste ondersoort is een trekvogel met broedgebied in NO China/Rusland en overwinteringsgebied 4000km zuidelijker in Z China en Vietnam.

1400 m alt. 

Ondanks minder opvallend kleed vaak duidelijk aanwezig in groepjes (2-10) in mixed-species flocks. 

Deze soort lijkt me toch een hele mooie kandidaat voor een eerste optreden in de WP (nog geen gevallen toch?) in deze epic atumn voor Amerikanen in de UK (en nu ook de Azoren)? 

Maar enkele gezien tijdens mijn vakantie maar deze kwam de eerste dag reeds pal boven onze hoofden gevlogen.

Er was een kleine influx van deze soort in de wateren bij Vancouver Island. Leuke bonus tijdens een whale watching excursie

Gave soort, we zagen er minimaal 5 op deze kleine rivier. Dit vrouwtje had twee jongen (als een fuut) op de rug. Hier nog wat plaatjes van de nog meer opvallende mannetjes. 

Tijdens een ochtendronde op het resort vonden we deze prachtige juveniele Aziatische kuifarend (Nisaetus nipalensis) behorende tot de nominaat N. n. nipalensis. 

Op basis van kleedkenmerken (o.a. licht witte tot bruinige borst doorlopend tot nek en kop met beginnende donkere bandering startend vanaf de flanken, kuifveren donker met witte top) lijkt het een 2e kj vogel wat mogelijk duidt op een recent broedgeval. 

Ondanks dat de status van de soort als 'niet bedreigd' wordt geacht (mede door de behoorlijk brede verspreiding (~India tot Japan)), zijn er geen duidelijke getallen bekend mbt aantallen. Echter, oude schattingen spreken van 6000-10.000 vogels maar de aantallen nemen af door habitat destructie en fragmentatie. De soort mag dus minstens zeer schaars genoemd worden en zeler op Langkawi waar gemiddeld slechts een handjevol waarnemingen per jaar zijn.

Er waren nog geen foto's van de soort, dus tevens een mooie toevoeging voor de site ;) 

Voor mij persoonlijk toch wel een hoogtepunt, met deze soort denk ik nu (tot weer een split of nieuwe ontdekking)  de laatste holarctische nieuwe wereld zanger te hebben gezien. Eerder op die ochtend zag ik Colima Warbler nieuw. Deze yellowthroat is best lastig en een van de weinige yellowthroats die volledig in droog gebied voorkomt.

De afbeelding in "Birds of Peru" is slecht, dus wat je precies moet verwachten is nogal onduidelijk. De "groene kap" waarnaar hij vernoemd is heeft hij in elk geval niet!

Tijdens mijn recente familiereis naar Thailand toch enkele vogeldagen kunnen inlassen, oa een dagje rond Bangkok. Daar een taxi gehuurd en naar een gebiedje met rijstvelden gereden net ten noorden van het vliegveld. Meerdere targets met als hoofddoel Spot-billed Pelican. Bijna aangekomen op de hotspot zag ik plots enkele pelikanen beginnen thermieken. Uiteindelijk zijn 15 vogels de lucht in gegaan. Wat een geluk want later niet meer gevonden. Wat er met de snavel van de vogel op de foto aan de hand is, is met niet duidelijk, ligt misschien gewoon in een rare plooi...

Lang naar al die foto’s gekeken van deze soort als meermalen per jaar voorkomende dwaalgast in de US. Dit voorjaar verzilverd aan de oostkust van Mexico. Niet echt algemeen daar, we zagen er 5 op een dag vogelen terwijl we zochten naar Jabiru. Er zijn 4 ondersoorten maar welke ondersoort in de US wordt gezien weet ik niet.

Half augustus heb ik een korte trip naar India gemaakt om baltsende Lesser Florican te zien. Deze soort stond altijd al hoog op mijn verlanglijst, maar toen er in korte tijd artikelen verschenen in BirdingASIA dat zowel de Great Indian Bustard, als de Lesser Florican bergafwaarts gaan, heb ik er werk van gemaakt. Helaas zijn de twee soorten nauwelijks te combineren op één trip omdat de Great Indian Bustard alleen in de droge winterperiode bezocht kan worden (in de natte tijd is Desert National Park dicht) en de Lesser Florican juist alleen gezien kan worden als hij baltst in de natte moessontijd. In 2019 zag ik al de Great Indian Bustard (minder dan 150 vogels in het wild). Dit jaar was ik succesvol met twee baltsende mannetjes Lesser Florican.

Met behulp van een lokale boer snel deze baltsende vogel gevonden in de omgeving van Ajmer, Rajasthan. De balts van de soort is spectaculair met een sprong in de lucht, vergezeld door een bijzondere roep. Deze vogel was alleen te zien als hij zijn balts uitvoerde en verdween dan weer in het hoge gras. De soort is nu Critically Endangerd en de aantallen hollen achteruit. Momenteel zijn er naar schatting nog minder dan 700 vogels over en de toekomst is uiterst somber omdat bescherming heel moeilijk is. Bedreigingen zijn talloos met onder andere verlies aan habitat (fragmentatie, overbegrazing, exotische vegetatie, droge moessonjaren), verstoring (zwerfhonden, mensen), pesticiden, stropen en elektriciteitsdraden. Daarnaast is nagenoeg onbekend waar de soort uithangt buiten de broedtijd.

Ik kon mijn trip nog combineren met andere soorten die (in deze regio) het makkelijkst in de regentijd te zien zijn zoals Rain Quail, Painted Francolin, White-naped Tit, Indian Pitta en de Endangered Finn’s Weaver. Voor Bristled Grassbird kwam ik helaas net iets te laat in het seizoen.

Vulnerable, met toenemende aantallen in Thailand. Het was de meest gehoorde en geziene neushoornvogel van mijn verblijf van 5 dagen in het park. Overnachten kan hier alleen met toestemming van het DNP (Department of National Parks). Men is hier niet erg happig op fotografen en vaak ook wel terecht. Misdragingen van sommige fotografen (wegknippen takken bij nest, verstoring etc.) heeft geleid tot het sluiten van diverse trails en een verbod om je verder dan 4m vanaf de weg in het woud te begeven. 
Naast de Rhinoceros Hornbills zag ik hier ook meerdere Bushy-crested Hornbills, Wreathed Hornbills en een Helmeted Hornbill. 

Hoewel de Red-crowned Barbet als Near threatened wordt beschouwd is het in Thailand een vrij zeldzame soort. In de uitgebreide veenmoerassen van Narathiwat is deze soort echter goed te horen en redelijk te zien. Juli-augustus is echter niet echt geschikt om hier vogels te kijken en het was er dus ook vrij rustig toen ik er was. Slechts een klein deel is toegankelijk met boardwalks. De Black Hornbill (eveneens zeldzaam in Thailand) liet zich soms vliegend zien en de Malaysian Blue Flycatcher (alleen op deze locatie in Thailand te vinden) liet zich één keer horen en heel vluchtig zien. Andere soorten die ik er zag waren o.a. White-chested Babbler en Fluffy-backed Tit-babbler en Ashy Tailorbird. Hoewel het er inmiddels vrij rustig is staat de provincie Narathiwat nog steeds met een negatief reisadvies op de lijst. Toe wij er waren werd er een ontploffing met een autobom gemeld waaruit blijkt dat die status wel terecht is. 

Een stevige vogel met een kleurenpalet dat 'Zuid-Amerika roept.' Zowel van ver in boomkruinen gezien als van dichtbij, in tuinen en struikpartijen.

Naar ik heb begrepen zijn de Rose-faceds zelden te zien, maar ze komen regelmatig snoepen van de kleine bananensoort in Amagusa.

Antpittas zijn schuwe vogels, maar op sommige plekken weten landeigenaren ze te lokken met wormen - your best bet to see them. Het is altijd spannend om te kijken of ze ook daadwerkelijk komen opdagen. Deze Equatorial liet zich goed zien.

Female

De Altai Snowcock kostte de nodige moeite op deze plek maar dit Moerassneeuwhoen liet zich fraai van dichtbij bekijken.

Eén van de twee recent "ontblokte" fazantensoorten op Borneo, die slechts de afgelopen paar jaar realistisch te doen is in Sabah, vrij kort na de herontdekking in de provincie.

Deze soort is nu vrij goed te doen vanuit een hide nabij Telupid: wij deden het als dagtrip tussen Gunung Kinabalu en Kinabatangan, met een chauffeur/gids van Endemic Guides. Op een zestal uur in de hide passeerde deze vogel vier keer om er een aantal minuten te foerageren, waarbij hij zich goed liet fotograferen. Tussendoor was hij soms poetsend/rustend te zien vlak naast de hide. Zowel de zang als de roep van minstens twee vogels waren doorheen de dag hoorbaar. Normaal gezien is fotografie vanuit een schuilhut niet mijn stijl vogels kijken, maar voor deze soort is het allicht de enige realistische manier om ze te zien te krijgen!

Online kwamen we een aantal verhalen tegen van mensen die hem op een hele dag wachten slechts een keer horen, en een tweede of zelfs derde dag nodig hadden voor ze hem te zien kregen, dus er is wel een beetje geluk nodig... 

Wrs 1e zomer vogel bij Jakarta Bay, Indonesië. Zelfde vogel als eerdere foto 

Wrs 1e zomer vogel bij Jakarta Bay, Indonesië (waar we heengingen voor Christmas Island Frigate bird die we ook zagen). Onze lokale gids Khaleb wees me op een belangrijk kenmerk op de ondervleugel, nl de smalle zwarte achterrand op de secondaries wat andere sterns uitsluit. 

Eerder dit jaar was er hier enige discussie over de nieuwe naam (was voorheen Short-tailed Finch). Ik moet zeggen dat die korte staart me niet opviel, in tegenstelling tot de indrukwekkende snavel! Ontdekt op een fraai muurtje niet al te ver van de weg (waar ik natuurlijk net naar teruggelopen was...) op zo'n 4500 m hoogte.

De lokatie is niet ver van de indrukwekkende goudmijnen bij La Rinconada (de hoogste bewoonde plaats ter wereld, die overigens niet aan de doorgaande weg ligt). De lokale (illegaal goud delvende?) bevolking vond eigenlijk dat we onze paspoorten moesten laten zien voor we hier rondliepen, maar echt vervelend werden ze niet.

Voor de tweede keer zwaar teleurgesteld door het missen van een Groene Bijeneter in Nederland val ik maar terug op onze waarneming in Azerbeidzjan ...

De eerste keer miste ik hem omdat ik niet weg kon van de zaak. Arnold Meijer was toen mijn collega en we mochten om de beurt weg als het druk was en die dag was Arnold de gelukkige en zat ik mij te verbijten !

Uit deze foto haal ik nog wat troost :-)). Deze Groene Bijeneter op de foto broedde gewoon in vlakke holen (zo'n 20 paar) langs een weg, naast een oprit van een woonhuis waar kinderen over de nesten heen aan het voetballen waren (ongelofelijk !)

Gefeliciteerd Benno met de mega-ontdekking en ik ben natuurlijk stik jaloers ...

Wallace’s Owlet-Nightjar is een flink lastige soort met een gefragmenteerde verspreiding in Papoea. Onze gids kende een plek in t bos bij Malagufuk, hét laagland regenwoud nabij Sorong, West-Papoea, een heel gave bonus voor de tour!

Tegenwoordig is deze soort (een van de 2 paradijsvogelsoorten op Waigeo) geweldig te fotograferen vanuit een hut met 2 verdiepingen. Ca 5 mannetjes baltsen in de vroege ochtend hoog in de bomen. De hut is gemaakt door lokale Papoea’s op hun eigen terrein die weer wat geld verdienen met onze komst. En op dat terrein zitten dan ook Hook-billed en Common Paradise Kingfishers, prima vertoeven!

Leuke combo vandaag tijdens het tellen toen er een juveniele kleine en grote geelpoot gezamelijk uit de lucht vielen. Ze stelden zich vervolgens op en vormden een educatieve oefening voor de vrijwilligers op onze bird observatory :). 

Ondanks dat deze soort in meerdere delen van Zuid-Amerika voorkomt, is hij nergens echt makkelijk te vinden. Tijdens mijn verblijf in Ecuador een poging gewaagd in het noorden van het land, en met succes. Wat een prachtig beest!

De Manu Road wordt op het moment geasfalteerd. Of dat nou zo'n goed idee is? Een in het kader van deze werkzaamheden losgewrikt rotsblok (ik gok dat het minstens een ton woog) miste ons rakelings bij de Cock-of-the-rock Lodge. Het was verder qua toeristen heel rustig op deze wereldberoemde weg.

Het bos is natuurlijk schitterend en ik had er nog best wat langer kunnen blijven. Vermoedelijk spreekt deze quetzal wat meer aan dan de toch echt heel snoezige Unadorned Flycatcher.

De Inambari-Tambopata Antwren is een onbeschreven taxon dat alleen bekend is uit een uithoek van Peru. Beide geslachten lijken sterk op de Ash-throated Antwren: het mannetje heeft echter een gelige buik. Helaas kreeg ik het vrouwtje niet op de foto.

Heerlijke soort, en een typische prairie verschijning. 

Die dag vonden we een groepje van 7 Siberische Kraanvogels ( 4 adult + 3 Juv.) in dit gebied. Geweldige dag omdat we die dag maar liefst 5 soorten kraanvogels zagen. 

Een erg schaarse grutto, maar hier en daar op trek wel vlot te zien in Noord Amerika. 

Ook een soort die je hier alleen plaatselijk in het wilgenstruweel langs de rivier kan waarnemen. Blijft bijzonder om dit fraaie meesje te bekijken.

Een onverwachte soort die ik dit voorjaar tegenkwam in de botanische tuin. Deze zal vast wel een keertje opduiken in NL!

Een paartje Bona's in de toendra in Nunavut vorige week. Binnen enkele weekjes staan ze weer op het wad bij Westhoek, maar nu dus nog niet. 

Blijft een vreemd genoeg vrij lastige soort om te zien als je in westelijk Noord-Amerika woont. Ze gaan in het voorjaar heel laat en strak door de prairies, in het najaar vliegen ze met een flinke, oostelijke boog over Atlantisch Canada weer naar Zuid-Amerika. In BC zijn er, afgezien van 1 locatie in het uiterste noordoosten, eigenlijk zelfs minder gevallen dan in Nederland. Bizar!

Lachstern met hier een toch niet zo'n algemene prooi. Ik had wel gelezen dat ze van tijd tot tijd kleine zoogdieren pakten maar een buitenkansje om dit nu ook fotografisch vast te leggen

Deze soort wordt binnen de WP meestal gezocht op een aantal plekken in Oost Turkije. Nu ook bekend van Armenie.

In Mongolie lokaal niet moeilijk.

Van vorige week in Nunavut, arctisch Canada. Heerlijke paar dagen gegidst daar, met een flink aantal leuke soorten voor de lens. 

Afgelopen weken een aantal heerlijke dagen beleefd in Nunavut, arctisch Canada. Daar toch een aantal leuke soorten in de broedgebieden kunnen fotograferen. 

Als ik deze in Nederland zou tegenkomen, ging ik toch twijfelen ... 
Deze kwam anders over dan onze Watersnip door fijnere borsttekening en leek ook meer contrast te hebben ...

Volgend de 'Nils' is er ook overlap met Watersnip.

Deze buidelmees werd regelmatig gezien in wilgenstruweel nabij water.

In tegenstelling tot de fraaie Alpenheggenmus is dit een soort die met de Yemen Serin kan wedijveren in onaantrekkelijkheid.

Dan is het ook nog eens een slechte foto, maar de vogel was (tot hij in deze jeneverbes landde) heel vliegerig: dan maar afstand bewaren.

Grappig genoeg komt hij samen met zijn naaste verwant, de iets aantrekkelijkere en veel algemenere Brown Accentor, voor, die het wat beter begroeide habitat opeist.

Voor de Kozlov's Accentor (die natuurlijk gewoon Mongolian Accentor moet heten) blijven de miezerige struikjes in de overgang naar de woestijn/bergsteppe over.

Ik ben wel eens benieuwd hoe we tegen de pauw zouden aankijken als het een wat schaarsere vogel geweest was die niet bij elk kinderboerderijtje rondloopt. Eigenlijk is het natuurlijk gewoon een van de mooiste vogels ter wereld. Ook in vlucht zijn ze aardig indrukwekkend. Nu is er dan toch in elk geval eentje in de database terecht gekomen. Voor meer Pench zie mijn website.