Een ander bonussoort van ons afgelopen Ghana tripje :-)

Deze soort laat zich de laatste tijd af en toe zien bij een moth trap in San Jorge de Milpe. Bij de tweede poging was het raak en de vogel liet zich prachtig bekijken gedurende enkele minuten. Toch wel één van mijn most wanted in Ecuador!

Een van de leukere soorten van de afgelopen Ghana trip. Naast natuurlijk de Picathartes en Krokodilwachter een van de highlights.

Leuke en schaarse Tyrannulet van Ecuador's East-slope. Helaaas geen foto's van de flank. 

Zat in een flock met onderandere, Manakin's, Woodcreepers, veel Tangara-tanagers en Barbets.

1400 m alt. 

Noot van redactie: betreft Yellow-olive Flatbill Tolmomyias sulphurescens peruvianus

Deze soort was een wens van mij tijdens de Mexico trip. Ik begreep dat er stemmen op gaan om de soort te splitsen in Western (deze) en Eastern (parellina/beneplacita) Blue Bunting? Ik kan er zo snel nog niets over vinden op HBW. De gevallen in Texas (bijna jaarlijks) betreffen volgens mij voornamelijk Eastern BB?

Met deze gabber had ik nog een eitje te pellen, maar het was het wachten meer dan waard. Tijdens onze tweede (van zes) boottochtjes was het gelijk raak.

In Gambia had ik in december tijdens een privé reis met het gezin een waterkans om de soort te zien in Tendaba. Zowel 's avonds als 's ochtends gingen we op zoek. De kans was klein maar zeker niet onbestaande. Helaas was het geluk niet aan onze zijde. Dat gebeurt en is ook niet zo heel erg.

Toen we in Oeganda aan Murchinson Falls arriveerden, riep onze gidse plots 'finfoot'. We reageerden euforisch en voeren langzaam maar zeker dichterbij. Zo dicht zelfs, dat hij niet meer in beeld kon (dit beeld is geen crop) en er niks anders op zat dan te kijken en te genieten (wat we ervoor ook al hadden gedaan natuurlijk). Minimum afstand moet ongeveer twee meter geweest zijn. Memorabel met andere woorden. Die namiddag had ik 4 bijzonder mooie lifers. Northern carmine bee-eater, rock pratincole, African skimmer (300+) en deze. Een namiddag om in te kaderen en nooit meer te vergeten!

Overigens 'alle' credits voor mijn spiegelloze Z9 camera met oogherkenning. Scherm uitklappen, camera over boord houden zo dicht mogelijk tegen het water en de rest gebeurt vanzelf. Iets wat vroeger ondenkbaar zou zijn geweest en op goed geluk had moeten gebeuren.

Deze soort hadden wij weer vrij gemakkelijk op weg en in het park, gemakkelijk eruit te halen op zang. Sri Lanka Whisthling Trush ook op de weg er naartoe, hier hadden we alleen wat ongemak van bussen vol Chinezen, die steeds lawaaierig stopten als ze ons zagen staan.

Echte klassieker in het Ecuadoriaanse hoogland

Nog een soort die veel beter te doen is in de VAE dan in Oman. Het gaat hier om het zeldzame taxon Kalbaensis. De beste plek om dit taxon te zien is bij Khor Kalba (VAE), waar we de laatste dag van onze trip begonnen. Echter, het park ging pas om 11u open en zo lang hadden we niet. We mochten wel tot halverwege de toegangsbrug komen van iemand van het park. Dat de soort hier goed te doen is, bleek al snel. We stonden nog geen vijf minuten op de brug toen er eentje langs kwam vliegen, die zich vervolgens ook nog even fraai liet bewonderen!

In augustus 2018 heb ik samen met mijn gezin een reis gemaakt door de drie zuidoostelijke provincies (Yala, Pattani en Narathiwat) gemaakt. Vanwege terroristische aanslagen geldt voor deze provincies al jaren een negatief reisadvies. Omdat we van vrienden hadden gehoord dat het er toen relatief rustig was besloten we die provincies te bezoeken. M.u.v. van de vele militaire controles was het er inderdaad zeer rustig. Omdat hier al jarenlang geen toeristen zijn geweest leek het alsof we 30 jaar terug in de tijd gereisd waren toen Thailand nog het land van de glimlach was. Na een bezoek aan de waterval in het Bang Lang Nationaal Park zag ik op de terugweg een vrouwtje Rufous-collared Kingfisher zitten. De auto stond zo'n 400m verderop en daar bevond zich ook mijn fotoapparatuur. Ik besloot dit te gaan halen in de hoop dat de ijsvogel nog aanwezig zou zijn als ik terug kwam. Gelukkig zat zij er nog en lukte het me om een aantal foto's te maken voordat ze weg vloog. 

In Japan is het leuk meeuwen kijken, we zagen 8 soorten (Drieteen pollicaris, Saunders, Storm kamtschatschensis, Black-tailed, Glacous-winged, Grote Burgemeester, Vega en Slaty-backed).

Dit lijkt me een Vegameeuw, of vergis ik me?

Een andere topsoort in het zuiden van Ecuador betrof deze Buff-fronted Owl. Deze soort wordt weleens gehoord in Zuid-Amerika, maar eigenlijk maar sporadisch gezien. Wij hadden het geluk dat we op een plek kwamen in Ecuador waar deze uil met enige regelmaat wordt gezien dus bood dat voor ons kansen. Een kenmerk van deze uil is, als hij ergens zit te roepen, dat hij zich dan ook niet verplaatst. Toen het begon te schemeren, gingen wij gewapend met zaklampen, tape-apparatuur, verrekijkers, fototoestellen en een warmtekijker op zoek naar de uil en hoorden wij vrij snel de uil roepen. Maar de plek waar de uil zat te roepen, was helaas niet naast het pad dus moesten we 'offroad' verder. Dit had tot gevolg dat we met acht man een vrij steil stuk omhoog moesten lopen. Tussen allerlei struiken, bomen en takken door kwamen we al dichter en dichter aan op de plek waar de uil zat te roepen. Na een half uur klauteren, kreeg Pieter de uil in zijn warmtekijker waarna het een koud kunstje was om de uil in de zaklamp te krijgen. We konden goed dichtbij komen en dat heeft geleid dat we ook mooie foto's konden maken. De terugreis ging een stuk sneller en het avondeten - met bier - smaakte fantastisch na het zien van deze supersoort. Hopelijk heeft groep Garry ook net zoveel geluk als wij (die nu in Zuid-Ecuador is).

Toen we bij het uitkijkpunt Jabal Samhan stonden te genieten van twee Verreaux's Eagles, moesten we de keuze maken of we voor een betere flyby gingen of dat we nog in het laatste licht een Khawr zouden bezoeken. We kozen voor het laatste, en dat leverde een mooie waarneming van drie Small Pratincoles op. Verre van een zekerheidje in Oman en dus een prettige verrassing. Ze kwamen bij de Khawr drinken en badderen, prachtig om te zien, hoewel ze in vlucht eigenlijk nog mooier waren met de fraaie zwart-witte tekening op de vleugels.

Eén van de specialiteiten in zuidwest Ecuador is deze Blue-throated Hillstar. De eerste die de vogel goed in beeld kreeg was Dave van der Spoel. Hij riep naar ons dat hij de vogel in beeld en doordat we verspreid over de helling stonden, moesten we ons eerst een weg banen door allerlei struiken wat tot hilarische momenten leidde. Uiteindelijk met de hele groep goed gezien op de toch wel natte en koude Cerro de Arcos. Zie ook de verhalen van Pieter de Groot Boersma op zijn Facebook van onze 6-weekse trip door Ecuador. 

Een soort waar helaas veel op gejaagd wordt is dr Scarlet Ibis. Prachtige, kleurrijke vogels en één van de targets aan de Surinaamse kust.

Sinds 2 februari zit er een twitchbare vogel bij dit restaurant. Niet de beste foto ooit, maar wel een unieke kans om dit beest te zien.

Deze endeem van Baja en SW California was blijkbaar nog nieuw voor de database. Een specialiteit van de coastal scrub, en toch wel vrij gelokaliseerd. Ik had ze gisterenavond op exact hetzelfde stukje als ik ze in 2018 had, wel wat schuwer om de een of andere reden. 

Gave soort, was al weer enkele jaren geleden dat ik de soort nog zag. Van afgelopen weekend net buiten Los Angeles. 

De enige plek in Oman en in de grote WP waar deze soort te doen is. Ze zitten in de mangrove voor de kust, maar alleen bij Filim kan je zonder te varen dichtbij de mangrove komen. Vanaf een plek waar we een mooi overzicht hadden speelden we een geluidje af en redelijk snel zagen we er twee vliegen welke aan de overkant van het water kwamen zitten in de mangrove. Één vogel maakte de oversteek en was even fraai te bewonderen!

Dit was wel de meest spectaculaire soort tijdens de reis naar Suriname. Een prachtige land met een grote diversiteit aan soorten. In twee weken tijd zagen we ruim 400 soorten vogels. Meer foto's en het hele verhaal zijn te vinden door deze link te klikken.

Een van de meest spectaculaire lijsters in de wereld is deze Pied Thrush, die broedt in de Himalaya, maar in de winter naar Sri Lanka en Zuid India trekt om daar te overwinteren. De soort heeft echter de voorkeur om in het Victoria Park (een soort Vondelpark) aan de oevers van een vieze sloot vol afval zijn voedsel te zoeken. We namen minimaal twee mannetjes waar. In hetzelfde park overwintert ook Kashmir Flycatcher (een Kleine Vliegenvanger on acid), Indian Blue Robin en Indian Pitta.

Over wereldsoorten gesproken....

Een tijd terug heeft deze mooi uitgekleurde vogel al eens DB gesierd in een varia artikel. Waarschijnlijk door recente sneeuwval had ie nogal honger en trok ie zich weinig aan van mij.

Pas na drie ochtenden de eerste uurtjes van de dag posten bij een drinkplek in een van de Wadi's ten NO van Salalah, konden we deze prachtige soort bijschrijven. Doordat we met drie auto's waren konden we goed alle potentiële drinkplekken in Wadi Kheshem in de gaten houden en dat betaalde zich uiteindelijk dus uit. Acht vogels zelf, genieten! Na wat sluip- en kruipwerk konden we vanachter een gebouwtje ook nog wat dichterbij komen, wel met erg lastig licht. 

Pas na drie ochtenden de eerste uurtjes van de dag posten bij een drinkplek in een van de Wadi's ten NO van Salalah, konden we deze prachtige soort bijschrijven. Doordat we met drie auto's waren konden we goed alle potentiële drinkplekken in Wadi Kheshem in de gaten houden en dat betaalde zich uiteindelijk dus uit. Acht vogels zelf, genieten! Hier twee vogels met wat sfeervol tegenlicht.

ter vergelijk, Amerikaanse waterpieper

Na een pauze van drie jaar togen de Virtual Birders (Arjan - The Manager - Brenkman en ik , Jan - Low Stealth - van der Laan) eindelijk weer eens naar het buitenland en wel naar Sri Lanka tussen 28-jan en 6-feb 2023. Een van de lastigste van de 34 endemen is deze Sri Lanka Whistling Thrush. Bij de zevende bezochte plek hadden we nog twee troeven in handen, een plek van Jens Bokelaar en Mees Swinkels en nog een ingewikkelder plek ergens in Nuwara Eliya. Groot was onze vreugde toen bij de ingang van het nationaal park deze vogel zich ineens liet zien met zijn luide, zeer hoogfrequente zang.

Toch wel de grootste verrassing van de trip naar Oman. Tijdens het wachten op de Arabian Golden-winged Grosbeaks, zag Tohar deze koekoek vanuit de auto zitten. Met een recente waarneming van Diederik Cuckoo in Israël in ons achterhoofd werd even aan deze soort gedacht, zeker omdat we met Grey-bellied Cuckoo geen rekening hadden gehouden. Het koudgekleurde kleed en de gestreepte onderdelen pasten echter niet op Diederik Cuckoo, en wel op Grey-bellied. De soort overwintert in Zuid-India en Sri Lanka. Het betrof de 4e voor Oman en de 5e voor de grote WP. Dezelfde dag zagen we ook een European Pied Flycatcher, ook een 4e voor Oman.

Een fijne afsluiter van 2022 was deze fraaie uil, de Arabische Oehoe. In Wadi Darbat zagen we er twee, deze vogel zat vlak langs de weg en hebben we prachtig kunnen bekijken en fotograferen. De Arabian Scops Owl die we wel veel hoorden in Wadi Darbat hebben we helaas niet gezien.

Een voordeel van de vlucht op Dubai was dat we aan het einde van de reis nog wat soorten konden meepakken die in Oman een stuk lastiger zijn. Waaronder deze Woestijnoehoe. Ondanks de grote helling met veel mogelijk zitplaatsen, werd de uil vrij snel gevonden in een prachtig decor.

Tijdens een 2,5 weekse reis door West-Australië was dit vogeltje (als soort) een constante reisgezel.

Wie op de DB-dag was vandaag heeft tijdens de lezing van de birding.omannen al wat beeldmateriaal voorbij zien komen, maar dit was een absoluut hoogtepunt van onze trip naar Oman afgelopen kerstvakantie. Nadat we tijdens het begin van onze reis na twee pogingen de soort misten in wadi Muaydin (de enige openbare plek op observation.org), hadden we op de terugreis nog een potentiële plek achter de hand. De allerlaatste ochtend dat we in Oman waren, stond een bezoek aan deze plek op het programma. Drie uur voor zonsopkomst stonden we in de betreffende wadi en na eerst een tijd geluisterd te hebben zonder resultaat, hoorden de meesten van ons na een korte playback de zogenaamde 'compound hooting'. Voor degenen die deze roep gemist hadden kwam een een half uur/drie kwartier voor zonsopkomst gelukkig de herkansing in de vorm van 'pulse hooting'. Beide roeptypes zijn opgenomen door Tim Langerak. De waarneming werd pas extra uniek toen we met het allereerste licht de helling begonnen af te speuren. Een aantal scopes en ik d.m.v. het maken van foto's; met een lange sluitertijd vanaf statief werden de details van de helling al een stuk eerder zichtbaar. Bij het bekijken van de eerste foto's viel een bolletje op welke in een kleine holte leek te zitten. De afstand was vrij groot en er was nog maar weinige licht, discussie alom, was het een steen of was het een uil!? Naarmate het steeds lichter werd leken er iets van pootjes zichtbaar te worden, maar pas toen het echt lichter werd en er meer details te zien waren, zagen we ook iets van streping, iets wat een steen toch niet kon hebben... We hoefden niet veel langer in twijfel te wachten, want met de scopes werd inmiddels steeds meer zichtbaar en de conclusie was duidelijk, we keken naar een uil, de Omaanse uil! We hebben zo'n 2,5u kunnen genieten van een duttende uil, die we uiteindelijk ook van iets dichterbij hebben kunnen bewonderen. Een keer hebben we de uil kort zien poetsen, waarbij ook even de ogen te zien waren, dat is het moment van deze foto, nog steeds een flinke crop overigens. Toen de zon bijna op het holletje kwam te staan dook de uil iets dieper het hol in en gingen we met een heel goed gevoel richting de Verenigde Arabische Emiraten, klaar voor de terugreis naar NL, met Omaanse uil in de pocket! Een hele fijne inhaler na het missen aan het begin van de trip. Er zijn overigens ook nog bewegende beelden gemaakt door de scope, die zullen vermoedelijk ook nog wel ergens gedeeld worden.

Er is ons door de tipgever expliciet gevraagd de locatie niet verder te delen, waar we ons vanzelfsprekend aan zullen houden. 

Naast de Red-fronted Macaw was dit de tweede nieuwe ara die ik zag in Bolivia in 2021. Refugio los Volcanes in het Amboro National Park is sowieso een schitterende plek en mijn lange wachten werd beloond toen dit paartje precies voor de rotsen langs vloog in het laatste zonlicht! Meer foto's hier: https://naturebylennart.com/nl/birds-blog/military-macaws-on-patrol/.

Deze streek mag dan bekend zijn om zijn Blue Korhaans (Eupodotis caerulescens) - we zagen ook de nodige andere trappen waaronder diverse Denham's Bustards (Neotis denhami stanleyi), een man Barrow's Korhaan (Eupodotis senegalensis barrowi) en dit baltsende mannetje Black-bellied Bustard, handig genoeg pál langs de weg!

Een endeem voor Zuid-Afrika (inclusief Lesotho en Eswatini) en een prachtige soort! Overigens een aan te raden park, Golden Gate - schitterende scenery en geen mens te bekennen!

Een koppeltje foeragerend naast de weg waarbij het mannetje de omgeving in de gaten houdt, en en passant ook nog even voor nakomelingen zorgt.

Een nieuwe soort voor de galerij, zie ik. Op onze eerste dag in Zuid-Afrika reden we vanaf Johannesburg een uur of vijf alvorens we, op het 'heetst van de dag' in dit leuke reservaat aankwamen waar ik slechts kans had op twee lifers, waaronder deze. Toch wel mazzel als je 'm dan niet alleen vindt, maar ook nog 'ns langdurig baltsend op luttele meters naast de auto! De 'red crest' waar de soort naar vernoemd is bezit alleen het mannetje, en is alleen te zien tijdens de balts.

Een hele gewilde tanager voor mij tijdens de west Mexicotrip was deze.  Geen bedreigde soort maar we zagen ze toch maar op twee plekken (nabij El Palmito en nabij Colima). Ben benieuwd overigens hoe het dit jaar te bereizen is daar na het oppakken van deze man.

Ook op Bali doen ze al aan 'Antpitta whispering'.....

Een van mijn andere wenssoorten. Temeer omdat ik er zelf een gehad heb. Ooit verzwakt gevonden met Enno Ebels en Bert de Bruin na het twitchen van een Blauwvleugeltaling in Mijendel in 1988.

Erg gaaf om ze nu eens echt in wild te zien.

Op de foto's twee van de totaal 16 African Pitta's die we hoorden en/of zagen afgelopen december op Nankoma en Maleri Island. Waanzinnig. In 6 eerdere reizen naar Malawi had ik pas één keer 1 Pitta heel kort gezien. De Pitta's broeden op de eilanden. Dit zijn slechts waarnemingen vanaf de weinige paden die er zijn.  Aangezien het grootste deel van de eilanden uit voor de vogels favoriete ondoordringbare thickets bestaat, zouden er zo maar 15-20 paar kunnen zitten op de eilanden.  Ze arriveren vanaf half november en blijven tot in maart. De beste tijd om ze daar te zien is van eind november tot begin januari. 

Nankoma en Maleri zijn twee van de Marelli Islands in het zuiden van Lake Malawi.  We waren daar op uitnodiging van vrienden die de Wildlife consessie hebben voor deze eilanden en in 2019 ontdekten ze de eerste (broedende) vogels. De eilanden zijn alleen te bezoeken via de Blue Zebra Island Lodge op Nakoma Island, genoemd naar de Blue Zebra (één van de vele soorten cycliden in Lake Malawi).

Voor meer informatie hierover of over vogelen in Malawi (geweldig vogelland) neem gerust contact op.  

Een van de gewilde soorten, maar eigelijk is die best lelijk :-)

Andere soorten die ik graag wilde zien waren de Great Blue Touraco en Grey Parrot. Beide soorten makkelijk te zien in de Botanical Gardens van Entebbe.

Een van de ‘jongens-droomsoorten' is de Schoenbekooievaar. Afgelopen november een vijfdaagse trip geboekt om deze machtige soort te zien.

Naar schatting zijn er nog maar zo'n tien vogels in het gehele gebied aanwezig, dit jaar hadden ze een nest gevonden met 1 jong. Dat is deze vogel. Schuw was de vogel geheel niet. Wij waren er als eerste bootje en hadden de vogel enige tijd voor ons zelf zodat ik hem in alle rust kon fotograferen en filmen. De gidsen waarschuwen elkaar als ze er een gevonden hebben dus enige tijd later kwamen er drie bootjes bij. De vogel besloot om op te vliegen en tussen de drie bootjes in te landen!

Ik zelf ben hierna nog twee keer terug geweest waarbij we de tweede keer gigantisch zijn natgeregend. Geen droge draad meer aan mijn lijf en met naderend onweer heb ik mij zelden zo miserabel gevoeld. Bij het derde bezoek hadden we ook nog een van de ouder vogels.

Een soort van snelstromende bergriviertjes die voorkomt langs de hele Andes. Wat mij betreft één van de mooiste en meest bijzondere eenden! 

Hier nog een kort filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=obse938h70o

Een juveniel exemplaar van de juiste vorm van de Black-winged Starling, met de zwarte rug (zie foto van de 'witrug' vorm eerder vandaag). Deze vorm komt alleen op Bali voor en is erg lastig te zien.