Female

De Altai Snowcock kostte de nodige moeite op deze plek maar dit Moerassneeuwhoen liet zich fraai van dichtbij bekijken.

Eén van de twee recent "ontblokte" fazantensoorten op Borneo, die slechts de afgelopen paar jaar realistisch te doen is in Sabah, vrij kort na de herontdekking in de provincie.

Deze soort is nu vrij goed te doen vanuit een hide nabij Telupid: wij deden het als dagtrip tussen Gunung Kinabalu en Kinabatangan, met een chauffeur/gids van Endemic Guides. Op een zestal uur in de hide passeerde deze vogel vier keer om er een aantal minuten te foerageren, waarbij hij zich goed liet fotograferen. Tussendoor was hij soms poetsend/rustend te zien vlak naast de hide. Zowel de zang als de roep van minstens twee vogels waren doorheen de dag hoorbaar. Normaal gezien is fotografie vanuit een schuilhut niet mijn stijl vogels kijken, maar voor deze soort is het allicht de enige realistische manier om ze te zien te krijgen!

Online kwamen we een aantal verhalen tegen van mensen die hem op een hele dag wachten slechts een keer horen, en een tweede of zelfs derde dag nodig hadden voor ze hem te zien kregen, dus er is wel een beetje geluk nodig... 

Wrs 1e zomer vogel bij Jakarta Bay, Indonesië. Zelfde vogel als eerdere foto 

Wrs 1e zomer vogel bij Jakarta Bay, Indonesië (waar we heengingen voor Christmas Island Frigate bird die we ook zagen). Onze lokale gids Khaleb wees me op een belangrijk kenmerk op de ondervleugel, nl de smalle zwarte achterrand op de secondaries wat andere sterns uitsluit. 

Eerder dit jaar was er hier enige discussie over de nieuwe naam (was voorheen Short-tailed Finch). Ik moet zeggen dat die korte staart me niet opviel, in tegenstelling tot de indrukwekkende snavel! Ontdekt op een fraai muurtje niet al te ver van de weg (waar ik natuurlijk net naar teruggelopen was...) op zo'n 4500 m hoogte.

De lokatie is niet ver van de indrukwekkende goudmijnen bij La Rinconada (de hoogste bewoonde plaats ter wereld, die overigens niet aan de doorgaande weg ligt). De lokale (illegaal goud delvende?) bevolking vond eigenlijk dat we onze paspoorten moesten laten zien voor we hier rondliepen, maar echt vervelend werden ze niet.

Voor de tweede keer zwaar teleurgesteld door het missen van een Groene Bijeneter in Nederland val ik maar terug op onze waarneming in Azerbeidzjan ...

De eerste keer miste ik hem omdat ik niet weg kon van de zaak. Arnold Meijer was toen mijn collega en we mochten om de beurt weg als het druk was en die dag was Arnold de gelukkige en zat ik mij te verbijten !

Uit deze foto haal ik nog wat troost :-)). Deze Groene Bijeneter op de foto broedde gewoon in vlakke holen (zo'n 20 paar) langs een weg, naast een oprit van een woonhuis waar kinderen over de nesten heen aan het voetballen waren (ongelofelijk !)

Gefeliciteerd Benno met de mega-ontdekking en ik ben natuurlijk stik jaloers ...

Wallace’s Owlet-Nightjar is een flink lastige soort met een gefragmenteerde verspreiding in Papoea. Onze gids kende een plek in t bos bij Malagufuk, hét laagland regenwoud nabij Sorong, West-Papoea, een heel gave bonus voor de tour!

Tegenwoordig is deze soort (een van de 2 paradijsvogelsoorten op Waigeo) geweldig te fotograferen vanuit een hut met 2 verdiepingen. Ca 5 mannetjes baltsen in de vroege ochtend hoog in de bomen. De hut is gemaakt door lokale Papoea’s op hun eigen terrein die weer wat geld verdienen met onze komst. En op dat terrein zitten dan ook Hook-billed en Common Paradise Kingfishers, prima vertoeven!

Leuke combo vandaag tijdens het tellen toen er een juveniele kleine en grote geelpoot gezamelijk uit de lucht vielen. Ze stelden zich vervolgens op en vormden een educatieve oefening voor de vrijwilligers op onze bird observatory :). 

Ondanks dat deze soort in meerdere delen van Zuid-Amerika voorkomt, is hij nergens echt makkelijk te vinden. Tijdens mijn verblijf in Ecuador een poging gewaagd in het noorden van het land, en met succes. Wat een prachtig beest!

De Manu Road wordt op het moment geasfalteerd. Of dat nou zo'n goed idee is? Een in het kader van deze werkzaamheden losgewrikt rotsblok (ik gok dat het minstens een ton woog) miste ons rakelings bij de Cock-of-the-rock Lodge. Het was verder qua toeristen heel rustig op deze wereldberoemde weg.

Het bos is natuurlijk schitterend en ik had er nog best wat langer kunnen blijven. Vermoedelijk spreekt deze quetzal wat meer aan dan de toch echt heel snoezige Unadorned Flycatcher.

De Inambari-Tambopata Antwren is een onbeschreven taxon dat alleen bekend is uit een uithoek van Peru. Beide geslachten lijken sterk op de Ash-throated Antwren: het mannetje heeft echter een gelige buik. Helaas kreeg ik het vrouwtje niet op de foto.

Heerlijke soort, en een typische prairie verschijning. 

Die dag vonden we een groepje van 7 Siberische Kraanvogels ( 4 adult + 3 Juv.) in dit gebied. Geweldige dag omdat we die dag maar liefst 5 soorten kraanvogels zagen. 

Een erg schaarse grutto, maar hier en daar op trek wel vlot te zien in Noord Amerika. 

Ook een soort die je hier alleen plaatselijk in het wilgenstruweel langs de rivier kan waarnemen. Blijft bijzonder om dit fraaie meesje te bekijken.

Een onverwachte soort die ik dit voorjaar tegenkwam in de botanische tuin. Deze zal vast wel een keertje opduiken in NL!

Een paartje Bona's in de toendra in Nunavut vorige week. Binnen enkele weekjes staan ze weer op het wad bij Westhoek, maar nu dus nog niet. 

Blijft een vreemd genoeg vrij lastige soort om te zien als je in westelijk Noord-Amerika woont. Ze gaan in het voorjaar heel laat en strak door de prairies, in het najaar vliegen ze met een flinke, oostelijke boog over Atlantisch Canada weer naar Zuid-Amerika. In BC zijn er, afgezien van 1 locatie in het uiterste noordoosten, eigenlijk zelfs minder gevallen dan in Nederland. Bizar!

Lachstern met hier een toch niet zo'n algemene prooi. Ik had wel gelezen dat ze van tijd tot tijd kleine zoogdieren pakten maar een buitenkansje om dit nu ook fotografisch vast te leggen

Deze soort wordt binnen de WP meestal gezocht op een aantal plekken in Oost Turkije. Nu ook bekend van Armenie.

In Mongolie lokaal niet moeilijk.

Van vorige week in Nunavut, arctisch Canada. Heerlijke paar dagen gegidst daar, met een flink aantal leuke soorten voor de lens. 

Afgelopen weken een aantal heerlijke dagen beleefd in Nunavut, arctisch Canada. Daar toch een aantal leuke soorten in de broedgebieden kunnen fotograferen. 

Als ik deze in Nederland zou tegenkomen, ging ik toch twijfelen ... 
Deze kwam anders over dan onze Watersnip door fijnere borsttekening en leek ook meer contrast te hebben ...

Volgend de 'Nils' is er ook overlap met Watersnip.

Deze buidelmees werd regelmatig gezien in wilgenstruweel nabij water.

In tegenstelling tot de fraaie Alpenheggenmus is dit een soort die met de Yemen Serin kan wedijveren in onaantrekkelijkheid.

Dan is het ook nog eens een slechte foto, maar de vogel was (tot hij in deze jeneverbes landde) heel vliegerig: dan maar afstand bewaren.

Grappig genoeg komt hij samen met zijn naaste verwant, de iets aantrekkelijkere en veel algemenere Brown Accentor, voor, die het wat beter begroeide habitat opeist.

Voor de Kozlov's Accentor (die natuurlijk gewoon Mongolian Accentor moet heten) blijven de miezerige struikjes in de overgang naar de woestijn/bergsteppe over.

Ik ben wel eens benieuwd hoe we tegen de pauw zouden aankijken als het een wat schaarsere vogel geweest was die niet bij elk kinderboerderijtje rondloopt. Eigenlijk is het natuurlijk gewoon een van de mooiste vogels ter wereld. Ook in vlucht zijn ze aardig indrukwekkend. Nu is er dan toch in elk geval eentje in de database terecht gekomen. Voor meer Pench zie mijn website.

Tot mijn verbazing op de site nog geen portretje van deze fraaie, in delen van de USA algemene gors. Ik denk dat dit een 'gambelii' is vanwege de oranje snavel (en verspreiding) maar met name in het westen lijken de diverse ondersoorten 's winters aardig door elkaar te zitten. Deze soort bleek een dankbaar onderwerp voor video: dit exemplaar en zijn groepje werkten goed mee en eerder deze reis videode ik 'nuttali' in Moss Landing en Monterey (waar ik en passant twee Koningseiders twitchte, maar dat terzijde).

Nou ja, bonnefooi ... ik hóópte deze soort tegen te komen maar bij het binnenrijden van het Nationale Park bleek alles behalve de weg onder een pak van tenminste twee meter sneeuw te liggen ... ik had Clark's Nutcracker op tenminste drie eerdere USA-reizen gedipt dus was erg blij toen er bij de HQ ineens 11 op en naast de sneeuw foerageerden, en niet te beroerd waren 10+ minuten te poseren voor wat video!

Zomaar vanuit een ooghoek langs de weg zien zitten tijdens het rijden, gelukkig op een landweg waar ik makkelijk kon stoppen en wat video maken van deze droomsoort! Het was geen lifer maar wel de soort die ik zo'n beetje het liefste nogmaals wilde zien van de prachtige soorten die de USA rijk is. Ik reed hier op de bonnefooi wat rond na mijn neefje na onze week in Hawaii te hebben afgezet bij zijn universiteit in Redding.

Nachtzwaluwen blijven de moeite waard om op korte afstand te bekijken. In Pench was er een vaste vogel die kennelijk elke dag op hetzelfde plekje zat, maar met de warmtebeeldcamera was het een kleine moeite om op een ander plekje nog Indian Nightjar te vinden. Pench Tiger Reserve was mijn laatste bestemming in India en gaf ons zowel de grootste kat als de kleinste kat ter wereld. Een verhaal met een hoop foto's en ook video's is hier te vinden.

Eén van de hoogtepunten van onze reis naar Cambodja dit jaar. De Giant Ibis is een zeer bedreigde soort die voorheen in vrijwel heel Indochina voorkwam. Nu is hij eigenlijk alleen nog maar in Cambodja te zien. Ze denken dat er ongeveer nog maar 115 paar leven. Binnenkort staat er een verslag op YouTube van deze reis.

Topbeest! Eén van vele hoogtepunten.

Bijzonder charismatische soort en hoog op de wensenlijst. Het is een van de (zo niet dé) zeldzaamste stelt ter wereld, in 2022 werd de populatie op 143 adulte vogels geschat. Zeer kwetsbaar door habitatverlies maar ook door predatie en hybridisatie met Pied Stilt. De DOC doet er alles aan om de soort voor uitsterven te behoeden en heeft al vele tientallen tot honderden vogels bijgeplaatst.

Onderweg naar Blumine Island voor de Orange-fronted Parakeet is deze niet echt te missen. Meerdere vogels leuk gezien rustend tussen de Spotted Shags.

Topvogel. Eentje die wél in de lift zit. De zuidelijke variant is zeer waarschijnlijk al jaren uitgestorven al duiken er zo nu en dan nog claims of audiofragmenten op. Ook looft de DOC forse bedragen uit voor degene die kan aantonen dat de South Island Kokako nog in leven is.

Sinds 1850 vermeend te zijn uitgestorven maar in 2003 is de soort herontdekt. Tijdens een geniale pelagic vanuit Tutukaka zeker 18 exemplaren tegelijkertijd gezien waaronder diverse vogels met kleurringen. De (gehele) populatie broedt op het niet-toegankelijke Little Barrier Island en wordt momenteel op 1500ex geschat. Op de achtergrond een White-faced Storm Petrel ssp maoriana.

De Nieuw-Zeelandse ondersoort van de Fairy Tern. Met 40 exemplaren de zeldzaamste vogel van het land. Alle vogels zouden ringen dragen tbv monitoring. Boven de rivier zagen we zeker 2 adulte vogels vissen.

Een aangename verrassing toen er plots twee van deze dino's langs een plasje scharrelden aangezien ik niet wist dat dit eiland ook een paartje herbergde. Achteraf gezien maar goed ook dat ik ze hier zag want op Tiritiri Matangi ontbraken ze die dag.

Met nog 250 exemplaren is dit de zeldzaamste plevier ter wereld. Op o.a. Motutapu Island worden geregeld vogels bijgeplaatst en intensief gemonitord in de hoop dat ze op kleine eilandjes vrij van roofdieren voor extra broedsucces zullen gaan zorgen. Helaas blijkt de praktijk anders te werken. Het gros van de vogels verlaat de veilige eilandjes om onduidelijke redenen. Het paartje dat ik hier zag was ieder voorzien van een zender en 5 ringen. Anderhalve maand na mijn bezoek bleek ook het vrouwtje van dit paartje Motutapu te hebben verlaten en werd ze in Miranda gezien.

Mooi paartje, helaas wel erg schuwe vogels.

Deze net gebadderde natte kraai wordt veel gezocht op de Brownsville vuilnisbelt in Texas. De laatste 10+ jaar is dat erg moeilijk, maar een uurtje of vier zuidelijker zijn ze makkelijk, in kleine lokale kolonies in palmbomen. Het geluid is ook zeer kenmerkend, een soort gekwaak, op deze video van een Crane Hawk die we later zagen nabij een dergelijke kolonie goed te horen als achtergrond geluid. Mooie kleine kraai die in Sinaloa Crow in het westen van Mexico zijn westelijke tegenhanger kent.

De meest voorkomende buteo in Mongolie.

Op de foto is goed de kenmerkende donkere dijvlek te zien die deze soort direct onderscheidt van andere buteo soorten.

Gemaakt op een prive pelagic tijdens onze Ultimate BC reis afgelopen maand. Heerlijk om plots in juni de zee op te gaan, en ondanks de late periode toch nog flink wat trekkers (SP skua, verschillende kleine jagers en vorkstaartmeeuwen) en ook broedvogels tegen te komen. 

Deze jongens waren erg talrijk, en dat is ook logisch gezien ze vlakbij broeden. 

In het voorjaar word je wel eens flink achterna gezeten door deze jongens, maar om dat net tijdens het gidsen voor te hebben, is wel wat geluk hebben. Kon ik gelukkig op rekenen voor de afgelopen rondreis die ik begeleidde doorheen British Columbia, eentje met heel wat hoogtepunten! Dit was toch wel een van de top 5 van onze deelnemers. 

Deze recent afgesplitste soort stond al op basis van verspreiding op mijn lifelist maar ik vraag me achteraf af of dat wel terecht was. De linker vogel is de andere ondersoort (nominaat) gemaakt bij Chihuahua op 21-05. Dat taxon komt daar voor tussen de veel algemenere Western Meadowlarks. Herkenning is best lastig, het makkelijkste is de zang maar herkenning vereist oefening. De vogels zijn valer dan Western, hebben veel wit aan de staart zijkanten en het geel op de keel raakt niet de basis van de ondersnavel. Het was leuk om hier tijdens de Mexico reis veel aandacht aan te kunnen besteden.

Deze adulte Witband Zeearend kwam even mooi langs terwijl wij stonden te kleumen op de uitkijktoren vanwege de regen en de harde koude wind. Er waren minimaal 3 vogels aanwezig rond dit meer.