Een niet alledaagse waarneming voor Ghana.

Wij zagen een groep van 34 exemplaren

Afgelopen zomer heb ik een weekje met Lenn gevogeld in Costa-Rica, waarbij deze soort toch wel één van de (vele) hoogtepunten was. Deze endeem voor CR is lokaal goed te doen. Door zijn geringe grootte wordt deze soort vrij makkelijk en veelvuldig verjaagd door grotere kolibries. Dat op favoriete voederlocaties kolibries elkaar het leven flink zuur kunnen maken zagen we diverse keren. Vaak waren er op deze locaties wel één of meerdere kolibries hun wonden aan het likken in de dichtstbijzijnde bosjes. 

Ultimate highlight tijdens off-the-beaten-track birding in oost Ecuador met Alwin, Faber en Laz.

Toch wel een van de mooiere ovenbirds.

Dit is een redelijk zeldzame choco endeem in noord-west Ecuador en aangrenzend Colombia.

Deze spinetail werd pas in de jaren 90 ontdekt door Sjoerd Mayer. Sjoerd woonde geruime tijd in Bolivia en maakte daar indertijd ongelooflijk veel geluidsopnamen welke hij bundelde en uitgaf op CD-ROM. In een periode van een aantal maanden ontdekte hij niet alleen deze spinetail maar herontdekte hij ook Masked Antpitta. Paar keer bij hem thuis langs geweest nadat hij noodgedwongen door ziekte weer naar Nederland was verhuisd. Ook nog een keer een stapeltje geluids CD's voor hem opgehaald bij het von Humboldt instituut in Bogota t.b.v. zijn toenmalige webshop.

We vonden de spinetail gelukkig nog vrij eenvoudig in de fragmenten overgebleven woodland op de type locality onder Inquisivi. Hoe lang dat echter nog kan is nog maar zeer de vraag....Veel van de oorspronkelijk vegetatie heeft al plaats moeten maken voor Eucalyptus of landbouw en de rookpluimen die opstegen boven de heuvels beloofden bovendien weinig goeds.

Het land heeft vrees ik nog een lange weg te gaan: corruptie (wat een gedoe telkens bij de politieposten met je huurauto), veel zwerfafval zelfs boven de 4000m, klimaatverandering (dit jaar extreme droogte), en nog vrijwel geen goede infrastructuur met lodges rond de bekende vogelplekken om maar wat te noemen. Hopelijk komt het allemaal nog goed want het is een mooi vogelland waar nog veel valt te halen ook als je al in Colombia, Ecuador en Peru bent geweest.

Mijn laatste Holarctische (herkenbare) nieuwe wereld Warbler taxon was deze. Ik had nog nooit een Yellow Warbler met een bruine kop gezien (hoewel me vaag bijstaat dat ik 93 zoiets zag in zuid Texas maar dat heb ik nooit opgeschreven).  Verassend een soort bij IOC maar geen soort bij HBW?? De grote foto is een onvolwassen man. De vrouwtjes lijken niet te onderscheiden van Yellow en in begin April 2022 zag alleen maar geelkoppige Yellow Warblers (overwinteraars) nabij deze mangrove plek.

Tijdens onze boottocht naar de Shiripuno Lodge vloog deze kanjer over Rio Shiripuno over. De boot was snel gekeerd en gelukkig voor ons was de vogel neergestreken in een boom waar ik een paar foto's kon maken voor hij wegvloog. Het gaat om de zeldzame donkere fase van deze soort.

Die avond hoorden we een aantal vogels roepen. De kunst is dan om een vogel ook daadwerkelijk te vinden. De gids van de lokale Waorani stam loopt vervolgens dwars door het bos in de richting van een roepende vogel. Deze  vogel bleef gelukkig constant door roepen terwijl we er naar op weg waren. Vervolgens de boomtoppen afzoeken met spotlight. Deze vogel zat hoog in de canopy maar wel mooi open.

Tijdens een tripje met partner naar Thailand wat vogeltijd kunnen inlassen, met deze wenssoort als hoogtepunt (naast twee nieuwe laughingthrushes). Na betaling van 250 B (€ 6) bleek ik 3,5 uur lang een schuiltent helemaal voor mezelf te hebben, wat de nodige leuke videos opleverde van onder meer deze prachtige en een andere nieuwe patrijs, Bar-backed Partridge.

Een van de twee speciale hoederachtigen die we hoopten te vinden in Shiripuno. De andere soort was de Nocturnal Curassow.

Hier de andere, monsterlijke lijster, om met Peter te spreken. Gids kreeg een telefoontje dat ze deze gevonden hadden. Binnen tien minuten ter plaatste. Ik blijf me verbazen wat je tegenwoordig nog uit je camera kan persen. Het was al bijna donker....

Deze vogel kan ik niet vinden in mijn boek,misschieis het een juveniel.Ik hoop dat er iemand is die mij verder helpen kan. bvd.

Mooie soort, gewoon met eerste licht op de weg. Gelukkig bestaan er tegenwoordig supercamera's en super software! Dit had je met Kodachrome 64 nooit kunnen schieten!

Eentje speciaal voor goede vriend Max. Voordat ik naar India vertrok waren er twee soorten waar hij jaloers op zou worden mocht ik ze zien. Dit is er één van. De andere was de Cheer Pheasant, wel naar gezocht, helaas niet gelukt. Deze heeft mij wel een flinke gekneusde rib opgeleverd. De vogel zat recht voor de auto en ik moest erg ver uit het raam hangen om hem te kunnen fotograferen, leunend op het portier met teveel gewicht op één rib was teveel van het goede.

Eentje speciaal voor goede vriend Max. Voordat ik naar India vertrok waren er twee soorten waar hij jaloers op zou worden mocht ik ze zien. Dit is er één van. De andere was de Cheer Pheasant, wel naar gezocht, helaas niet gelukt. Deze heeft mij wel een flinke gekneusde rib opgeleverd. De vogel zat recht voor de auto en ik moest erg ver uit het raam hangen om hem te kunnen fotograferen, leunend op het portier met teveel gewicht op één rib was teveel van het goede.

Een van mijn hoogtepunten van een privé India reis. Mijn eerste Azie reis überhaupt....

India.... you love it or you hate it.... ik hang nog ergens in het midden...

Hier het vrouwtje

Cocha Antshrike is een zeldzame antbird die met name voorkomt langs de Rio Napo. De meeste vogelaars proberen deze soort waar te nemen vanuit enkele lodges langs de Rio Napo zoals Sani Lodge en La Selva Lodge. De laatste tijd wordt het echter steeds moeilijker om de soort hier te lokaliseren.

Recentelijk is er een plek bekend geworden bij Limoncocha, 1 uur rijden vanuit Coca, waar Cocha Antshrike vrij makkelijk te doen is. Pablo, een lokale vogelgids, kon ons naar deze plek brengen.

Het was nog best een uitdagend tochtje door een moeras maar eenmaal op de juiste plek aangekomen was de soort snel gevonden. We zagen 2 tot 3 mannetjes en 1 vrouwtje.

Nu lijkt het mannetje op het eerste gezicht erg veel  op een van de vele zwarte antbirds en is eigenlijk het beste op zijn zang te identificeren. Het vrouwtje ziet er wat opvallender uit.

Black-breasted Puffleg is een zeldzame, endemische hummingbird welke voorkomt rond de 3000 meter in Ecuador. Deze soort wordt onregelmatig gezien in het gebied van Yanacocha maar wordt soms jaren niet waargenomen. Voor bezoekende vogelaars, die meestal maar enkele weken vogelen in Ecuador, is het dus zeker een moeilijk waarneembare soort. Twee weken voordat onze Ecuador trip zou starten kreeg ik info dat een mannetje Black-breasted Puffleg regelmatig werd gezien op een plek met veel bloemen bij Zura Loma. We besloten om onze kans te grijpen en met succes. Een half uur nadat we ons hadden gepositioneerd bij de plek bezocht de puffleg twee keer kort de bloemen. Daarna nog een uur gewacht maar niets meer.

We wisten dat we in dit gebied op 3800 meter hoogte een kans hadden om deze zeldzame snip waar te nemen maar het was toch wel een verrassing dat we hem zo mooi in zit konden bekijken en dat ik zelfs een paar plaatjes kon maken.

Ik lees op sommige plekken dat van deze soort de ondersoort mccallii serieuze papieren heeft om gesplitst te worden. Komt voor in zuid Texas en noord Mexico. Deze soort zou dan McCall's Screech Owl gaan heten. De zang zou verschillen en er bestaat geen of nauwelijks een rosse fase van. Ik zag dit taxon onbewust met twee andere vogelaars in Texas (Bentsen) eind maart 93, mooi overdag in een nestholte. Als je zaken leest lijkt het een beetje op de split van Cyprusdwergooruil.

De soort staat nog niet in de gallery, bij deze een plaatje van een jonge man tussen Sudan Golden Sparrows.
Gaat de waargenomen vogel van 19-11, Sao Vicente, aanvaard worden als eerste voor de (oude) WP?

Het mannetje Oostelijke Bruine Kiekendief is gemakkelijk te herkennen. Vrouwtjes en vooral juvenielen zijn wat lastiger te onderscheiden van 'onze' Bruine Kiekendief.

Er zijn 17 soorten kiekendieven in de wereld, redelijk netjes verdeeld over de wereld: Europa+West-Azie (5), Oost-Azie (2), Noord-Amerika (1), Zuid-Amerika (2), Afrika (4) en Oceanie (3).

De soort staat op de WP-lijst, maar ik kan zo gauw niet vinden waar en wanneer.

Een range-restricted Tetraka die te vinden is in de droge bossen tussen de Onilahy en Mangoky rivier, meer bepaald in Zombitse-Vohibasia national park, Agnalavelo sacred forest en (volgens Birds of the World) ook t.h.v. Salary Bay (maar daar zie ik enkel droge scrub / thorny-spiny forest op de luchtfoto's. 

De naam (en ook de wetenschappelijke naam) is een eerbetoon aan een Zwitserse dominee (Otto Appert) die tevens een amateur-ornitholoog was en de eerste Appert's Tetraka verzamelde in 1962. Pas in 1972 werd er door Peter Colson (verbonden aan het Museum of Natural history in Londen) een naam op geplakt. Zullen we, in het licht van recente ontwikkelingen, deze dan hernoemen in bvb. White-throated Tetraka? 

Deze en nog ca. 150 andere vogelsoorten (en een 20-tal zoogdieren, 10-tallen reptielen en amfibieën en zowaar een paar dozijn vissen!) passeerden de afgelopen 2 weken de revue op een 'klassieke' Madagaskar trip.

Misschien niet de meest aansprekende Mexicaanse endeem maar wel een goede. HBW zegt monotypisch maar IOC geeft blijkbaar twee ondersoorten ssp: browni?? Peter Los was er in 22 (zie de link voor wat soort info daar), en ik kon dit voorjaar de plek (schaars begroeide woestijn) bezoeken. We zagen vier vogels. In de winter is deze soort veel makkelijker omdat ze dan vrij grote groepen vormen met andere overwinterende Sparrow soorten. Een van mijn laatste sparrows voor de Holarctic behoudens wat op handen zijnde ?? splits. 

Ontdekt op 4 november door een Nederlander, althans zo vertelt Observado me. Mooi beestje, en ondanks toch een van de most wanted/anticipated dwaalgasten in Oman, eigenlijk helemaal niet zo regelmatig, met volgend mij lang niet elk jaar een geval. 

Helaas wel z’n staart kwijt op 11 november, geen idee of ie ook zo gevonden werd. Zag er gek uit, heen en weer wiggelend van links naar rechts. 

Geen zeldzaamheid, maar relatief schaars in Singapore in vergelijking met white-throated en collared kingfisher. Nooit eerder zo'n enorme ijsvogel gezien en nog geen foto op de site zover ik kan zien. De Stork-bills in Singapore zijn van de ondersoort malaccensis. 

In de steppes van Mongolië vind je deze soort niet, maar in de Gobi halfwoestijn is het Steppehoen vrij talrijk, met meerdere groepjes per dag. 

Een epische soort, die in 1863 in groepen tot 50 exemplaren rondvloog in Nederland. In 1888-1889 was de invasie nog groter, met groepen tot 100 vogels, zoals in de duinen van Terschelling, inclusief broedpogingen. In Drenthe werden groepen tot 60 vogels gezien. De kranteberichten meldden: "schuw en snel, dus weinig vogels zijn buit gemaakt door de jagers". Langs de westkust werden groepen gezien bij Lisse en bij Zoetermeer, waar jagers een groep van 30 vogels zagen.

Na deze invasies zijn er nog gevallen in Nederland in 1908, 1964, 1969 en 1972. Het laatste geval is echter dubieus (maar nog wel aanvaard). In de WP zijn er deze eeuw maar 2 gevallen, beiden in Finland.

Deze liet zich wel heel fraai zien ! Later nog diverse vogels gehoord en in het donker een slapende vogel op een tak

Normaal een lastige soort om goed te zien te krijgen maar deze laat zich met enige regelmaat zien nabij Lake Tambing. 

Vanuit restaurant aan zee op de rotsen voor ons, ook goede plek voor Marine Otter en zeevogels

Evd lastigste tapaculo's van Chili

'Çhilean' White-crested Elaenea. Verschilt van Peruaanse door wittere vleugelstrepen.

Zeer algemeen overal

De enige Tit-Tyrant in Centraal en Zuid Chili.

Niet algemene Miner in de Andes.

foto: Astrid Kant

Vrij algemeen in de Yeso Valley

Na de gehele Yeso Valley doorkruist te hebben zonder Diadeemplevier toch nog wat bijzonderheden waargenomen. Zoals deze endeem.

Een zeer goede soort die recent in Chili is ontdekt. Kwam alleen voor in Argentinië.

lokaal algemeen in de Pampas