Bizar klein beestje trouwens, leeuwerikgrootte....

Op verzoek van Remco, zal ik er ook nog eentje uploaden. Bizar mooie views, voor zo'n stiekem beest.

Voor degenen die 'm niet kennen hier een wat duidelijker plaatje ... deze lastige Westafrikaanse soort wordt tegenwoordig steeds regelmatiger gezien in de mangroven niet ver ten noorden van de Senegalees-Gambiaanse grens; de lokale bootman Abdullah en onze uitstekende gids Abdou Lo (a.k.a. Carlos, hier op de foto) hebben 'm nog nooit gemist. Wat wél uitzonderlijk was, was dat de vogel na ontdekking niet terug de mangroven inschuifelde maar tientallen minuten rustig bleef staan, zodat de fotografen rustig de best mogelijke invalshoek konden opzoeken in ons bootje en we vele foto's, videos en selfies later wegdobberden met de vogel nog steeds op dezelfde plek ... check die poten & die blik!

Praktisch de gehele populatie van deze zeldzame soort is beperkt tot 5 kolonies in de Marlborough Sounds. Deze wordt geschat op ongeveer 600 exemplaren, waaronder 150 paar. 

Nu we toch in Japan zitten... Deze is 2 jaar geleden nabij 'het Blakiston's Fish Owl hotel'. Na meerdere keren gezocht te hebben op verschillende plekken kwam deze toch nog als een verrassing.

Voor de volledigheid een foto die een 10e van een seconde later is genomen dan de vorige foto.

Voor alle schetsboekvogelaars, museumbezoekers of facebook-vogelaars, hier het echte werk: in het veld met een snelle DSLR-camera, lens met goede vibratiereductie, een vaste hand en de mazzel dat er een groep van c 200 vogels op muggen aan het jagen is. Foto is onbewerkt, iets verkleind. Let op de variatie in staartvorm en vleugellengte, iets wat je alleen vast kunt leggen met voornoemde spullen en niet met je eigen ogen, hoe goed dat je denkt dat je ook bent of anderen vinden dat je bent. Welkom in de 21e eeuw. En deze foto is nog maar een willekeurige uit een reeks van c 60 foto's.

Weinig soorten maar wel kwaliteit. En koud!

Voor mij de belangrijkste reden om naar Senegal te gaan en ze stelden niet teleur. Wat een genot om naar te kijken. De aantallen op de slaapplaats zijn eind februari al een stuk lager dan eerder in het seizoen. Nu zo'n 500 tegen enkele tienduizenden in de toptijd. Maar daarom niet minder indrukwekkend.

Dit is een jonge vogel. Die waren in de meerderheid. Onze gedachte was dat oudere vogels waarschijnlijk eerder vertrekken.

Voor mij de belangrijkste reden om naar Senegal te gaan en ze stelden niet teleur. Wat een genot om naar te kijken. De aantallen op de slaapplaats zijn eind februari al een stuk lager dan eerder in het seizoen. Nu zo'n 500 tegen enkele tienduizenden in de toptijd. Maar daarom niet minder indrukwekkend.

Voor mij de belangrijkste reden om naar Senegal te gaan en ze stelden niet teleur. Wat een genot om naar te kijken. De aantallen op de slaapplaats zijn eind februari al een stuk lager dan eerder in het seizoen. Nu zo'n 500 tegen enkele tienduizenden in de toptijd. Maar daarom niet minder indrukwekkend.

Deze lastige Westafrikaanse soort wordt tegenwoordig steeds regelmatiger gezien in de mangroven niet ver ten noorden van de Senegalees-Gambiaanse grens; de lokale bootman Abdullah en onze uitstekende gids Abdou Lo (a.k.a. Carlos, hier op de foto) hebben 'm nog nooit gemist. Wat wél uitzonderlijk was, was dat de vogel na ontdekking niet terug de mangroven inschuifelde maar tientallen minuten rustig bleef staan, zodat de fotografen rustig de best mogelijke invalshoek konden opzoeken in ons bootje en we vele foto's, videos en selfies later wegdobberden met de vogel nog steeds op dezelfde plek ...

Wellicht de belangrijkste soort van Senegal: een afwijkende buttonquail die vroeger voor een steltloper werd gehouden en inderdaad qua houding, pootlengte en gedrag meer heeft van een plevier of renvogel dan van een buttonquail. Hij komt alleen voor in de Sahel, een biogeografische regio die voornamelijk ligt in 'moeilijke landen'; Senegal is hierop de uitzondering. Foto genomen met mijn smartphone door (alweer) de scoop van Bertus.

Eén van de drie belangrijkste soorten van ons recente vriendentripje naar Senegal. De belangrijkste plek voor deze (en drie andere) specialiteiten is nabij Podor, maar omdat we allevier de soorten reeds op dag 1 bij Richard Toll zagen bespaarden we een dag voor later in de trip. De andere drie specialiteiten die we onze eerste dag zagen zijn Little Grey (Sahelian) Woodpecker, Sennar Penduline-Tit en Cricket Warbler.

Een hoogtepunt, dat zult u begrijpen. Een verslag van de reis (geen hardcore vogelreis, overigens) met vele foto's staat op het blog van Birdingholland.nl

In de rubriek "ook in Afrika heb je leuke soorten" nog maar een plaatje van een soort die nog niet in de galerij voorkomt. In het schitterende landschap van de Bale Mountains is deze Francolin niet echt zeldzaam.

Gelukkig vonden Teus en ik de nog twee most wanted cranes voor onze gids. Wij wilden naar een plasje bij Addis, waar volgens de gids nooit iets zat. Heel mooi Wattled- en Black crowned Cranes.

Een van de vier trap soorten die we zagen tijdens onze trip in Ethiopie.

Van de Antioquia Brushfinch waren alleen balgen in musea bekend, totdat hij in januari 2018 werd herontdekt in San Pedro de los Milagros vlakbij Medellín. Samen met de herontdekker op pad geweest en gevonden vlakbij zijn huis na ongeveer een uur zoeken. In totaal hebben we er twee gezien.

In dit prachtige papyrusmoeras vlakbij Entebbe, Oeganda, is dit wel de beste soort. We namen er in totaal drie waar. Redelijk makkelijk te vinden en goed fotografeerbaar.

Een lokale soort die alleen voorkomt in het uiterste westen van Oeganda, Rwanda en het uiterste oosten van Congo. Wij zagen een handvol in het Mgahinga Gorilla NP, ook een goede plek voor Golden Monkey. De meest gewilde soort echter is de Shelley's Crimsonwing, een kleine vinkachtige die nog nooit in het wild is gefotografeerd, behalve in de hand bij ringonderzoek. Onze lijfwacht (vanwege overstekende rebellen uit Congo plus olifanten en een eenzame Gorilla is een gewapende gids verplicht) had in 10 jaar tijd, ondanks bijna dagelijkse bezoeken in het begin van de Sabinyo Kloof in hetzelfde park de vogel vijf keer gezien en was erg skeptisch over waarnemingen van vogelaars die hier even de vogel komen doen. Helaas ons ook niet gelukt op deze prachtige plek om deze Crimsonwing te vinden, laat staan te fotograferen.

Ondersoort van de Abyssinian Ground Thrush, ook wel Kivu Ground Thrush genoemd. Zijn broer, de Oberländer Ground Thrush G oberlaenderi zagen we ook, maar helaas geen foto. Beide mooie skulky lijsters die zelden worden gefotografeerd. Gemaakt met een belichting van1/6 sec en 4000 ISO in een donker en kletsnat stuk bos.

Om het apenrotsgedrag van sommige vogelaars met betrekking tot de herkenning van Locustella's in NL én BE beter te willen begrijpen, gingen Arjan Brenkman en ondergetekende naar Oeganda om te zien of we parallellen konden trekken bij Gorilla's en Chimpansees. Ook aan een ander  psychologisch fenomeen, willen zien wat er niet is (een bepaalde gierzwaluw) zouden we aandacht besteden.

Maar de belangrijkste soort voor ons was de Green-breasted Pitta. De eerste dag (22-feb-2020) stonden we in het donker onder een boom waar de vogel de dag er voor was gaan slapen. Om 6:54 begon een vogel te baltsen, maar twee Franse vrouwen kwamen ineens aangelopen, luidruchtig converserend met felle zaklampen en weg was de vogel. Deze vogel wordt nooit zomaar gezien op de grond, tenzij je hem eerst baltsend hebt. De rest van de dag dus kansloos lopen vogelen en ten einde raad maar bij de Chimpansees te rade gegaan. De volgende dag zou het moeten gebeuren. Veel tijd hadden we niet, want om 11 uur zouden we het bos moeten verlaten om op tijd de vlucht naar huis te halen. En weer rond 7 uur begon een vogel te baltsen, maar slechts drie keer hoorden we ver weg het bekend Boe-dump geluid. Daarna zigzaggend het bos doorkruist, onder bezielende leiding van Justus, onze persoonlijke lijfwacht bewapend met een soort Kalasjnikov. Om 10:05 vond hij twee op de grond hippende pitta's en via een uilimitatie riep hij ons. Nog nooit zo snel off trail gegaan, met lange sprongen naar beneden gerend. En toen eindelijk 20 minuten in beeld! De complete apenpopulatie van Kibale heeft dat geweten!

Op deze opname is goed het verschil te zien tussen de 2 soorten uit het Shy Albatross complex. Het zijn 2 volwassen vogels. De voorste vogel Shy Albatross Thalassarche cauta steadi en daarachter Salvin's Albatross Thalassarche salvini

Mooi artikel in de laatste DB over de herkenning van deze split. Sinds 2017 overwintert er een vogel op Guernsey. Kan dus ook zomaar nu opduiken in NL. Vrij algemeen in Noord-Amerika. 

Bleek uiteindelijk niet zo moeilijk te zijn en we hadden er meerdere echter deze liet zich wel erg mooi zien.

Bij Di Linh, op weg naar Dalat bij de befaamde bergpas, liet zich goed bekijken.

Bij Di Linh en de befaamde bergpas, deze liet zich mooi zien, pracht endeem.

Een van de vele endemen van de Filipijnen en gelukkig nog redelijk te doen

Twee keer een paartje tijdens de laatste tour. PICOP is het laagland regenwoud in het oostelijk deel van Mindanao en het deel wat het meest onder druk staat qua ontbossing. Gelukkig nog altijd goed vogelen met heel veel endemen daar, maar t gaat hard...

Twee vogels vanaf het bekende Eagle View Point op Mt Kitanglad op Mindanao, Filipijnen.  Ver weg maar gelukkig nog altijd aanwezig daar en langdurig kunnen zien in de scoop. Met een populatie van 180-500 een ernstig bedreigde soort. Soort van de reis namens de deelnemers

Dit was een speciale rit vanuit Georgetown naar de westoever van de Corantijn (de grens met Suriname), hopend op Arrowhead Piculet.

De dwergspechten zien er daar (zoals wel vaker) nogal variabel uit! Sommige vogels hebben er geen witte stippen op de mantel, maar zo donker als de vogel van Peperpot zijn ze nog niet.

500 meter van het main camp, naast de weg.

Met, naar mijn weten, geen bevestigde waarnemingen in de andere Guyana's kunnen we dit mini-spechtje (kleiner dan een Pimpelmees! ) als de enige Suriname-endeem rekenen. De vogel is algemeen in de kuststreek.

De winter is een goede tijd voor zeldzame oostelijke kwikstaarten in Europa. In nov/dec nog een personata in Zweden. Op de foto een zomerkleedje.

Tijdens de eerste dag bij een van de hides/feeding stations.

Tijdens de trip in cat tien national park met birding breaks

Als je naar Japan gaat, verdiep je je niet in de oosterse ondersoort van de Roek (ik niet ieg). Als je hem ziet, zie je er iets aan, maar wat? Voorheen kandidaat split, maar de consensus lijkt ssp.

In Azie is de variatie groter dan in Europa. In de Himalaya lijken ze op die van ons. In Kazachstan hebben ze een geheel lichte buik. Verder naar het noordoosten (Altai/Baikal) heb je variatie van geheel licht tot helemaal donker.