Ten zuiden van het hoofdeiland

Max!

De enige echte endeem van Saoedi Arabie.

Zoals al door meerdere bezoekende vogelaars, zoals o.a. Eduard Sangster, Rob Poot en Max Berlijn is opgemerkt, gaat het niet goed met deze soort. Een ruwe schatting is dat het nog maar om een paar honderd paar gaat. Achteruitgang van het habitat speelt zeker een belangrijke rol maar volgens Greg Askew is het ook opvallend dat de soort niet voorkomt in wel goed juniper habitat.

Deze meeuw is echt een Rode Zee specialiteit.

Op deze plek niet ver van Ryiadh wordt deze soort regelmatig gezien. In Tijdens onze trip op zoek naar de endemen en specialiteiten in Saoedi Arabie was dit de enige plek waar we kans hadden om deze soort te vinden. Er zijn plekken buiten de route die door de meeste vogelaars wordt gevolgd waar deze soort talrijker en makkelijker te zien is.

Recente split van de Dunns Lark in Arabische Dunns Lark en zijn afrikaanse tegenhanger die meestal gezocht wordt in de Westelijke Sahara.

Deze foto's zijn gemaakt in het noordelijke Asir gebergte nabij Taifa (links) en in Sabya (rechts), het laagland in het uiterste zuiden vlakbij Jemen. Volgens BOW zouden beide vogels, of in elk geval de rechter vogel ondersoort yemensis betreffen, want het geeft 'SW Saudi Arabia and W Yemen' aan als verspreiding. Dit taxon (Jemenitische Babbelaar) is volgens BOW kleiner, donkerder en grijzer. Porters 'Birds of the Middle East' geeft aan dat dit taxon een wittig gezicht heeft met een oranje-rode snavel. De vogels op mijn foto's lijken daar niet op en lijken me prima nominaten (hoewel de snavels wel meer geel bevatten dan de gemiddelde Israel vogels?)

De enige foto van een Arabische Babbelaar in Jemen op ebird lijkt mij wel een yemensis. Deze vogel is in elk geval in lijn met de beschrijving in Porter. Maar wat mij betreft minder in lijn met de BOW beschrijving van dit taxon. De tekening van de yemensis in Porter is trouwens bedroevend foutief (die lijken dan weer erg op de vogels van mijn foto's, met veel geel in de snavel). Inmiddels is er een 3e editie van deze gids, dus mogelijk is dat veranderd daar in? 

De kleinste jager is de favoriete soort op mijn Zweedse local patch. In de prachtige toendra-omgeving zijn ze vrij tam en blijven meestal rustig zitten of komen aangevlogen om een meter of tien van je neer te ploffen. Ze melden zich meestal door kort te roepen. Er is – denk ik – één broedpaar, maar verschillende niet-broedende vogels. De voedselsituatie is niet goed dit jaar, want er zijn nauwelijks lemmingen.

Kleinste Jagers waren talrijk op vele plaatsen. Wij hebben in Nederland een Merel op het dak staan en daar gewoon een Kleinste Jager ... Meer foto's zie hier

Ik moest drie keer kijken voordat ik door had dat dit een Canarische Buizerd moest zijn. Taxon stond nog niet op de site.

Nog eentje dan, omdat dit denk ik wel het beste jaar was voor deze soort in de Varanger. 

Hier een foto van het schone exemplaar in een plas langs de hoofdweg richting Vardo.

Van 27 mei - 11 juni naar de Varangerfjord geweest. Route Kirkenes - Vestre Jakobselv - Kongsfjord - Vadso - Vardo - Hamningberg.

In 1994 voor het eerst geweest en nu met z'n 4-en weer terug daar. Fantastische natuur en vooral RUST ! Doel was vooral Geelsnavelduiker en Kleinste Jagers op de foto te krijgen. En dat is meer dan gelukt ... Zelfs 3 Geelsnavelduikers ! 1 overvliegend naar NW en 1 ex op 20 km voor Vardo in een plas naast de weg en de bekende, met helaas wat olie op de flank, in de haven van Vardo. Kleinste Jagers zag je zodra je de hoofdweg af ging en de kleine hobbel-de-bobbel paadjes ging rijden met 10-tallen. Ik denk dat we er zo'n dikke 50 hebben gezien en de meest waanzinnige foto's van hebben kunnen maken ! Naar Zeearenden keek je niet meer daar, overal langs de kust aanwezig met soms een groep van 22 ex ...

Van 27 mei - 11 juni naar de Varangerfjord geweest. Route Kirkenes - Vestre Jakobselv - Kongsfjord - Vadso - Vardo - Hamningberg.

In 1994 voor het eerst geweest en nu met z'n 4-en weer terug daar. Fantastische natuur en vooral RUST ! Doel was vooral Geelsnavelduiker en Kleinste Jagers op de foto te krijgen. En dat is meer dan gelukt ... Zelfs 3 Geelsnavelduikers ! 1 overvliegend naar NW en 1 ex op 20 km voor Vardo in een plas naast de weg en de bekende, met helaas wat olie op de flank, in de haven van Vardo. Kleinste Jagers zag je zodra je de hoofdweg af ging en de kleine hobbel-de-bobbel paadjes ging rijden met 10-tallen. Ik denk dat we er zo'n dikke 50 hebben gezien en de meest waanzinnige foto's van hebben kunnen maken ! Naar Zeearenden keek je niet meer daar, overal langs de kust aanwezig met soms een groep van 22 ex ...

Had wat vervuiling van olie maar heeft dat bij zichzelf schoongewassen. Hopen dat ie er doorheen komt 

mooie adult in haven bij Vardo

Deze monotypische soort komt in vrijwel geheel sub-Sahara Afrika voor, plus het laagland in het uiterste zuidwesten van het Arabisch Schiereiland. 

Een foto van deze WP soort stond nog niet in de Db Gallerij.

Monotypische soort die voorkomt van Zambia tot en met het zuidwesten van het Arabisch Schiereiland. In de zomer is het vaak mistig in het Asir gebergte, zo ook op deze foto.

Een fotp van deze WP soort stond nog niet in de DB Gallerij.

Van de nominaat C. u. undulata stond nog geen foto in de DB galerij. De Canarische Kraagtrap C. u. fuertaventurae is iets kleiner en donkerder.

Een vrij algemene soort in het Asir gebergte.

Deze soort stond nog niet (met een foto) in de DB Gallerij.

Een vrij algemene soort in het Asir gebergte.

Deze soort stond nog niet (met een foto) in de DB Gallerij.

Een vrij algemene soort in het het Asir gebergte.

Deze soort stond nog niet (met een foto) in de DB Gallerij.

Leuke bonus tijdens het boottochtje voor Dougalls Sterns afgelopen week. Deze Brilstern zat al enkele dagen op Coquet Island

Deze Afrikaanse soort komt voor tot zuid-Oman, waar het lokaal talrijk is. Een foto van deze soort stond nog niet in de DB Gallerij.

De Indian Silverbill is een inheemse broedvogel van noord-Oman, terwijl de African Silverbill (Zilverbekje, met donkere bovenstaartdekveren) een inheemse broedvogel is van zuid-Oman.

Een foto van deze soort stond nog niet in de DB galllerij.

Een Zwarte Arend zat er niet in met de dichte mist, maar deze Langsnavelpieper was ook leuk.

Deze soort stond nog niet in de DB Gallerij.

Deze soort stond nog niet in de DB Gallerij.

Deze WP soort stond nog niet in de DB Gallerij.

Van dit taxon stond nog geen foto in de DB Gallerij.

Dit taxon stond nog niet met een foto in de DB Gallerij. Het komt voor aan weerszijden van de Rode Zee: langs de kust van Sudan tot Somalië en langs de kust vanaf Jeddah tot en met Jemen. Ik kan niet zo snel terugvinden wat de verschillen zijn met de andere drie Witbandleeuwerik taxa. Een blik op de (weinige) foto's die ik kan vinden van dit taxon vallen mij de grote dekveren op. Deze zijn in zit duidelijke wit-zwart getekend bij desertorum itt grotendeels zandkleurig bij de andere taxa.

Ook deze soort stond nog niet in de DB Gallerij. Zeer variabel, maar goed van Kuifleeuwerik te onderscheiden door de convexe ondersnavel.  

Ondanks dat ze op slechts enkele meters liepen, leidde een gemengde groep Rosse Woestijnleeuweriken en Dunns Leeuweriken in het begin tot enige verwarring. In zit vond ik de 'gezwollen roze snavel' het gemakkelijkste veldkenmerk voor Dunns. Na enig bestuderen vallen ook de homogeen gekleurde bovendelen van de Dunns op. Bij twijfel biedt de staart altijd uitkomst. In vlucht vaak goed te zien, net als op foto's (zwarte eindband voor Rosse en zwarte staartzijde voor Dunns). 

Door foutieve afbeeldingen, zoals in de Birds of Macaronesia, is het een hardnekkig misverstand dat dit taxon vooral bleker is dan de nominaat. Dit is gelukkig gecorrigeerd in het recente artikel in DB. Hierin valt te lezen dat het voornaamste verschil het ontbreken van de zijborst streping is bij bournei. Het andere kenmerk, namelijk het ontbreken van de kopkap bij onvolwassen vogels, heb ik niet geconstateerd. Dat kenmerk kan denk ik van tafel. 

De foto's linksonder en rechts zijn genomen in het laatste avondlicht en komen daardoor wat rossiger over. Voor de duidelijkheid: links twee adulte vogels en rechts twee onvolwassen vogels. 

Het gaat goed met dit taxon, dat conform de CSNA een soort is, maar dat is (nog) niet overgenomen door IOC, Birdlife of Cornell. Lange tijd had de soort het lastig, maar de laatste jaren zitten de aantallen in de lift.

De Gon-gon (Fea's Petrel) is een van de vier taxa in het 'donsstormvogel complex'. Alle vier hebben inmiddels soortstatus. De Gon-gon is een endemische broedvogel op de Kaapverdische Eilanden. Ruim 1000 paar broedt op de berghellingen van 4 eilanden in de winter. Vanaf begin mei trekken ze richting de oostkust van de VS. We zagen op 3 mei 20 exx, maar een week later zagen we er geen enkele meer.

De Neglected Kestrel van de noordelijke eilanden van Kaapverdië heeft een unisex verenkleed en korte vleugels. Daarmee lijkt dat taxon minder op 'onze Torenvalk' dan deze Alexanders Torenvalk. Bovenstaande foto toont een vrouwtje. Het mannetje heeft een licht grijzig achterhoofd en iets grijzigere staart. Alexanders Kestrel is een endemisch taxon en komt voor op de zuidelijke en oostelijke eilanden van Kaapverdië.

Razo is een zeevogel paradijs en vele vogelaars hebben goede herinneringen aan hun overnachting op het eiland, lang geleden. Sinds 1955 is het een beschermd gebied en per 1990 zelfs een nationaal park. Sedert een kleine 10 jaar is het verboden om het eiland te betreden zonder permit. De bescherming wordt steeds strikter. Op papier, want in de praktijk werd er weinig gehandhaafd. Dit is gelukkig ten goede gekeerd. Er worden boetes van duizenden euro's uitgedeeld aan vissers die het eiland betreden en er is vrijwel continue monitoring van onderzoekers op en rond het eiland. Er wordt samengewerkt met de lokale vissers, zodat ook hier begrip is en blijft. Voorheen oogsten zij duizenden eieren en vogels jaarlijks op het eiland. 

De populatie was in de vorige eeuw rond de 200-250 vogels. Door een droge periode periode daalde dit aantal tot 95 exemplaren rond het jaar 2000. Sindsdien zijn de aantallen gestegen tot 1.100 exemplaren. Enkele tientallen vogels zijn uitgezet op Santa Luzia. Grappig detail: enkele geringde vogel doken weer op op Razo. Het zijn honkvaste beesten, want ze zijn tot nog toe slechts 1 maal ooit buiten Razo (en Santa Luzia) gezien. Ondanks dat de onringende eilanden goed te zien zijn vanaf Razo.

In de 15e eeuw koloniseerde de mens de Kaapverdische Eilanden. Aan de hand van fossielen wordt aangenomen dat de Razoleeuwerik hiervoor ook op 3 andere eilanden voorkwam. 

De soort is door Birdlife geclassificeerd als Critically Endangerd, ondanks de stijging van de populatie. Door het kleine leefgebied, omdat het een grondbroeder is en omdat er geen waterbron is op het eiland is (en blijft) de soort zeer kwetsbaar.

De boottocht naar het eiland duurt vanaf Sao Nicolau een kleine drie uur. Wij hadden geluk met een relatief kalme zee. De enige 'aanlegplek' van het eiland, in het zuidwesten, is ook de beste plek om de leeuwerik te zien. Na drie uur dobberen vlakbij de oever zagen we 1+1+4 vogels foerageren langs de waterkant. Ik vermoed dat ze daar foerageren op mineralen? De beste tijd lijkt rond het middaguur te zijn, zo vertelde de schipper.

Het was trouwens een odyssee om hier te geraken. We moesten de reis met 4 dagen verlengen omdat diverse binnenlandse vluchten werden gecanceld van en naar Sao Nicolau.

Een talrijke (endemische) broedvogel op de Kaapverdische Eilanden. Gezien het kleine broegebied is de soort Near-Threatened met een geschatte populatie van 25.000 vogels. De broedgebieden zijn al sinds 1991 beschermd, maar het toezicht was lange tijd vrijwel afwezig. De laatste jaren is dit sterk verbeterd en op sommige eilanden is 24/7 monitoring door natuuronderzoekers. Ook het uitdelen van hoge boetes schrikt af. Desondanks worden nog steeds jaarlijks duizenden eieren en jongen 'geoogst'.

Tussen mid november en eind februari is de soort afwezig op Kaapverdië en overwintert dan voor de kust van Brazilië en Uruguay. Er zijn echter ook najaar waarnemingen voor de kust van de VS.

De Cape Verder Shearwater is de kleinste van de 3 taxa in het 'Kuhls complex'. Ivm Kuhls Pijl is de dunnere, grijs-bruine snavel een goed kenmerk, als ook de donkere sub-terminale band over de snavel. De bovendelen zijn donkerder met vaak een donkere 'W-tekening' op de bovenvleugels. Ik lees dat de bovenstaartdekveren vaak meer wit tonen, maar ik zag dit niet bevestigd in het veld, eerder het tegenovergestelde.

Dit taxon komt nog maar voor op 2 eilanden: Santiago en Santo Antao. Op het eerste eiland gaat het niet goed met de buizerd en wordt deze steeds zeldzamer en lastiger te zien. Goede foto's zijn zeldzaam geworden de laatste jaren. Door diverse gecancelde vluchten hadden we echter extra tijd om in deze soort te steken. Miradoura Trasde Tchota bleek een goede plek om ze van dichtbij te zien, tegen 10u in de ochtend.

Op het eiland Santo Antao komt deze nog voor in redelijk goede aantallen, wat logisch is gezien de geografie: een groter geschikt leefgebied dat minder toegankelijk is voor de lokale bevolking.

Vaak zingend op de toppen van rotsen. Smyrna Gors is een redelijk algemene vogel op rotsige berghellingen in Zuid-Turkije. 

De Kaapverdische Kleine Pijlstormvogel (Boyd's Shearwater) is een endemische broedvogel op Kaapverdië. We zagen op beide pelagics (Fogo en Raso) circa 15exx.

Zie ook het recente, uitstekende artikel in DB over deze soort: link.

In het zuid-oosten van Georgie is Ménétries Zwartkop goed te doen, o.a. direct ten oosten van de uitvalsbasis Dedopliskaro en in het Chachuna Managed Reserve. Nb: dun takje wat voor de kop langsliep heb ik verwijderd.   

In het zuid-oosten van Georgie volop Oostelijke Rosse waaierstaarten, meestal te vinden in Tamarisken en ander dicht struweel. Hier ook fijne soorten zoals Menetries grasmus, Oostelijke Orpheusgrasmus, Finch tapuit, Zwarte Frankolijn, Keizerarend etc. 

De periode is aangebroken dat er misschien wel weer een Groene fitis in Nederland opduikt! Dus deze foto leek me een mooie "opfrisser". Opmerkelijk genoeg hadden we tijdens onze trip (zie ook de tekst bij de foto's van Han) maar weinige Groene Fitissen. 

Ik refereer graag naar de tekst van Han onder zijn foto's van Witkruinroodstaart, Grote Roodmus en Lilfords Witrugspecht.

In aanvulling op het spektakel van de specialiteiten (Kaukasus, maar ook in andere gebieden in Georgie) waren de enorme aantallen doortrekkers en lokale broedvogels een waar feest. Soorten als Grauwe klauwier, Kleine klapekster, Roodkopklauwier, Paapje, Waterpieper (ssp coutelli), Wielewaal, Roodmus, Sperwergrasmus, Ortolaan, Rode Rotslijster, Nachtegaal, Bijeneter, Scharrelaar en Hop bleken algemeen tot zeer algemeen.  

Ik refereer graag naar de tekst van Han onder zijn foto's van Witkruinroodstaart, Grote Roodmus en Lilfords Witrugspecht.

In aanvulling op het spektakel van de specialiteiten (Kaukasus, maar ook in andere gebieden in Georgie) waren de enorme aantallen doortrekkers en lokale broedvogels een waar feest. Soorten als Grauwe klauwier, Kleine klapekster, Roodkopklauwier, Paapje, Waterpieper (ssp coutelli), Wielewaal, Roodmus, Sperwergrasmus, Ortolaan, Rode Rotslijster, Nachtegaal, Bijeneter, Scharrelaar en Hop bleken algemeen tot zeer algemeen.  

Ik refereer graag naar de tekst van Han onder zijn foto's van Witkruinroodstaart, Grote Roodmus en Lilfords Witrugspecht.

In aanvulling op het spektakel van de specialiteiten (Kaukasus, maar ook in andere gebieden in Georgie) waren de enorme aantallen doortrekkers en lokale broedvogels een waar feest. Soorten als Grauwe klauwier, Kleine klapekster, Roodkopklauwier, Paapje, Waterpieper (ssp coutelli), Wielewaal, Roodmus, Sperwergrasmus, Ortolaan, Rode Rotslijster, Nachtegaal, Bijeneter, Scharrelaar en Hop bleken algemeen tot zeer algemeen.