Zes jaar geleden was ik zeer regelmatig op Mauritius en koos ik er voor om een weekend naar Reunion te gaan omdat ik daar meer soorten kon scoren. Velen raadden mij toen aan om ook een weekend naar Rodrigues te gaan, maar dat kwam er toen niet van.

Ik had er niet op gerekend om ooit nog eens die kant op te gaan, maar begin dit jaar kreeg ik het verzoek om 3,5 week voor business naar Mauritius te gaan. Dat gaf me niet alleen de mogelijkheid om een aantal endemen van Mauritius weer eens goed te bekijken, maar ook om af te reizen naar Rodrigues.

De Indische Oceaan ten oosten van Madagascar met een uitsnede van Rodrigues.

Rodrigues ligt midden in de Indische Oceaan op 600 km ten oosten van Mauritius. Het is 108 km² groot en dat is ongeveer een kwart van Texel. Het behoort tot Mauritius en ze zijn autonoom, maar niet onafhankelijk. Samen met Mauritius en Reunion vormen zij de Mascarenen. Door de vulkanische oorsprong is het zeer bergachtig. Er wonen 40.000 mensen verspreid over een groot aantal dorpen. De infrastructuur is prima en de voertaal is Frans, maar met Engels kun je prima uit de voeten.

Het is een echt Afrikaans eiland. Anders dan Mauritius, waar 80% van de bevolking afstamt van immigranten uit Zuid-India, bestaat de bevolking van Rodrigues voor 90% uit afstammelingen van slaven.

Vogeltechnisch is het interessant. Het eiland heeft twee endemen; de Rodrigues Fody en de Rodrigues Warbler. Beide zijn niet echt zeldzaam, dus dat moest lukken. Daarnaast is Rodrigues bekend van een uitgestorven soort. Waar Mauritius zijn Dodo had, kon je op Rodrigues de Solitaire vinden. Volgens afbeeldingen was dit een gansachtige vogel. Ten zuidwesten van het eiland liggen twee zandbanken met wat bomen en struiken, waarop een groot aantal zeevogels broeden. Een van de eilanden, ile aux Cocos, kun je deels met een excursie bezoeken.

Vanaf Mauritius was de reis snel geregeld. Op zaterdagmorgen heen en op maandagochtend weer terug. Air Mauritius heeft drie vluchten per dag en ik boekte een verblijf in Le Pandanus. Dat is een prima plek. De eigenaar van het guesthouse regelde een scooter en hij zou me op komen halen van het vliegveld. Bovendien regelde hij voor zondag een excursie naar Ile aux Cocos.

Echo Parakeet Psittacula eques, Le Petrin, Black River Gorge National Park, Mauritius, 1 februari 2017 (Theo Admiraal)

Het eerste weekend van mijn verblijf bezocht ik een aantal bekende plekken op Mauritius. De Echo Parakeet en de Mauritius Bulbul waren veel makkelijker dan zes jaar geleden. Omdat ik nu een aantal geluiden van Xeno Canto had gedownload, had ik nu veel betere waarnemingen van de Mauritius Cuckooshrike.

Mauritius Grey White-eye Zosterops mauritianusi, Le Petrin, Black River Gorge National Park, Mauritius, 1 februari 2017 (Theo Admiraal)

Een nog niet mooi uitgekleurde Mauritius Bulbul Hypsipetes olivaceusi, Le Petrin, Black River Gorge National Park, Mauritius, 1 februari 2017 (Theo Admiraal)

Pink Pigeon Nesoenas mayeri, Le Petrin, Black River Gorge National Park, Mauritius, 1 februari 2017 (Theo Admiraal)

De Pink Pigeon is een triest verhaal. Men heeft redelijke broedresultaten in semi-gevangenschap, maar het lukt de soort niet om op eigen kracht te overleven. Op een aantal plekken in het national park staan open volières met grote voersilo’s die constant worden bezocht door de Pink Pigeons. Sommige beesten vliegen weliswaar het bos in, maar komen altijd weer terug om te eten. Als men besluit om het voeren te staken, dan is de soort binnen de kortste keer uitgestorven.

Het tweede weekend ging ik naar Rodrigues. De vlucht ging voorspoedig en om 10:00 uur was ik op het eiland. Na het inchecken en het ophalen van de scooter kon het vogelen beginnen. Wat een genot dat zich op het eiland geen Red-whiskered Bulbuls bevinden!

De beste plek uit alle trip reports is Solitude Forest Station. Vanuit de hoofddstad Port Mathurin neem je de weg naar Port Lubin, het hoogste punt van het eiland. Na ongeveer twee kilometer ga je links naar beneden en na een paar honderd meter kom je aan bij een paar gebouwtjes. Het tweede gebouw is het onderkomen van de Mauritius Wildlife Organisation op Rodrigues. Ik was er midden op de dag en de vogelactiviteit  was zeer gering. Na een half uur vervolgde ik de weg naar boven en zag ik iets bewegen.  Een warbler. Dat moest de Rodrigues Warbler zijn, maar ik zou hem graag inruilen voor een betere waarneming. Verder geen Fody te zien. Ik begon hem al te knijpen, want vandaag moest het lukken, omdat ik morgen de hele dag op het zeevogel eiland zou zijn. Ik besloot elders mijn geluk te beproeven, mede omdat het op die plek barstte van de muggen. Na een paar uur rondtoeren op mijn scooter had ik tot mijn opluchting een hele mooie Fody in de noordoost hoek van het eiland.

Ik besloot om een uur of vijf terug te zijn op de bekende plek. Dat was een goede beslissing. Op de plek waar ik eerder was, had ik na een beetje pishing vier Rodrigues Warblers binnen een paar meter afstand. Ze waren te beweeglijk om goede foto’s te kunnen maken. Wat een gaaf beest! Het heeft een opvallend lange snavel voor een warbler en ze pompen heel regelmatig met hun Prinia-achtige staart.

Rodrigues Warbler Acrocephalus rodericanus, Solitude Forest, Rodrigues, 4 februari 2017 (Theo Admiraal)

Na een kwartiertje wachten, had ik ook hier een aantal Fodies. Twee mannetjes en een vrouwtje. Missie volbracht, Alle Mascarenen-endemen  "in de pocket".


Rodrigues Fody Foudia flavicans, Solitude Forest, Rodrigues, 4 februari 2017 (Theo Admiraal)

Om een uur of vier begint een waar natuurspektakel. De Rodrigues (golden) Fruitbat begint te vliegen. Het is een van de zeldzaamste zoogdieren ter wereld, maar hier verrassend algemeen, terwijl ze in 1976 bijna uitgestorven waren. Als je op een hoog punt ging staan, zag je er honderden vliegen. Van de endemische Fruitbat op Mauritius heb ik er veel minder gezien.

Als je van vis houdt, is het eten op het eiland fantastisch. Prima Mauritiaans Phoenix bier is ook volop verkrijgbaar. Je kunt eigenlijk niet verdwalen, maar in het donker was het me bijna toch gelukt.

De volgende dag werd ik om 9:00 uur opgehaald om met een bootje naar Ile aux  Cocos te gaan. Op een afstand van zo’n 1000 meter uit de kust ligt een koraalrif rond het hele eiland. In de lagune is het waterpeil maximaal een meter en bij eb vallen grote delen droog. Op de heenreis was het hoogwater en werden we keurig op het strand van Ile aux Cocos afgezet. Ik was de enige die naar het eiland kwam voor de vogels. De rest van de groep kwam voor de meegebrachte lunch en drank en om een beetje te zwemmen. Het eilandje ligt maximaal 2,5 meter boven de zeespiegel. Dat zal beteken dat binnen afzienbare tijd het eiland zou kunnen verdwijnen.

Lesser Noddy Anous tenuirostris, Ile aux Cocos, Rodrigues, 5 februari 2017 (Theo Admiraal)

Volgens de aanwezige gids van Mauritius Wildlife, bevinden zich zo’n 20.000 vogels op het eiland.De Brown Noddy is de meest algemene vogel met meer dan 15.000 exemplaren, gevolgd door de Lesser Noddy. Daarnaast bevinden zich een redelijk aantal White Terns en Sooty Terns op het eiland.

Het is gaaf om van dichtbij de verschillen te zien tussen Brown en Lesser Noddy. Natuurlijk is Lesser iets kleiner, maar dat is van afstand en in de vlucht nauwelijks waar te nemen. De Lesser oogt wat sierlijker, maar de snavelvorm is het beste kenmerk. De Brown heeft een korte en dikke snavel met een gebogen bovensnavel.

De Lesser heeft een lange, dunne en rechte snavel. Bovendien is bij de Brown Noddy het lichte voorhoofd scherp begrenst en loopt het niet door tot onder het oog. Zie de begeleidende foto’s.

Brown Noddy Anous stolidus, Ile aux Cocos, Rodrigues, 5 februari 2017 (Theo Admiraal)

White Tern Gygis alba. Misschien wel het mooiste sterntje dat bestaat. Ile aux Cocos, Rodrigues, 5 februari 2017 (Theo Admiraal)

Na drie uur op het eiland was het weer tijd om te vertrekken. Het was ondertussen eb geworden en grote delen van de lagune lagen droog. Hier liepen veel Steenlopers en Regenwulpen te foerageren.

De boot was zonder passagiers naar dieper water gevaren en wij moesten ongeveer een half uur (wad)lopen om aan boord te komen. Maar dat deerde weinig, want ik had tenslotte alles gezien dat ik wilde zien.

Ile aux Cocos, Rodrigues, 5 februari 2017 (Theo Admiraal)

Terug in mijn guesthouse hoorde ik dat zich een cycloon dreigde te vormen ten noorden van Mauritius. Als het door zou zetten tot class 2 of hoger (4 is maximaal) dan zou Air Mauritius niet kunnen vliegen. ‘s Morgens bleek inderdaad dat ik niet terug kon. Gelukkig had ik mijn scooter nog. Ook de volgende dag kon ik niet terug. Mensen op het eiland begonnen me al te groeten als ik op mijn blauwe scooter met mijn rode helmpie voor de zoveelste keer langs reed.

Er zijn natuurlijk ergere plekken op deze aarde om twee extra dagen te moeten verblijven, maar ik was toch blij (en mijn baas ook) dat ik woensdagmorgen weer terug was op Mauritius.

Theo Admiraal