Leuk verhaal en mooi dat het nog gelukt is voordat we het nieuwe systeem met categorien krijgen :-)

Samen met Edwin Russer stapte ik altijd op station Maarssenbroek in als we naar IJmuiden gingen. We pakten de eerste trein die daar arriveerde. De loketten waren dan nog dicht. Kaartje kon je dan in de trein kopen. In de praktijk werd je echter zelden tot nooit gecontroleerd. In Amsterdam had je één minuut de tijd om over te stappen in de trein naar Haarlem. Wederom geen tijd voor een kaartje en ook bij deze rit ging het vaak goed. Tenslotte stapte we in Haarlem over in de trein naar IJmuiden (ja, er was een station in de haven). In die trein kwam je wel regelmatig een conducteur tegen maar vaak controleerde hij niet eens of je een kaartje had. Soms kwam hij er gezellig bij zitten en als we het volgende station naderde deed hij het raampje open en zwaaide naar de machinist dat hij door moest rijden.  Zo zijn we menigmaal voor niets naar IJmuiden gereden met de trein. 
Ik meen dat ik Gerard voor het eerst zag bij de Harlekijneend.  

Ha, ik had ook een Roodoogvireo als nummer 400 (wel een andere natuurlijk). Even omrekenen naar het Engelse systeem (- CSNA + C-soorten) en je staat vast nog steeds op ongeveer 500.

Omdat ik je in levende lijve nog maar zelden zal tegenkomen langs deze weg een hartelijk proficiat. In de tachtiger jaren van de vorige eeuw deed ik ook wel eens wat vrijwilligerswerk bij Vbs. Eens op een namiddag werd ik " ontvoerd " door jou en Eus van de Burg om in Groningen een alpenheggenmus te gaan zien.

Zo is het gekomen. Alleen heb ik het twitchen niet zo lang volgehouden als jij. Dus ben ik ergens in de 400 blijven steken. Als je in die tijd had gezegd dat de 500 ooit haalbaar zou zijn, was je toch niet echt serieus genomen.

Nogmaals: van harte Gerard. ( En wil je me nooit meer gebius noemen ! Haha. )

Leuk, Gerard, dat juist jij als eerste de 500 gehaald hebt. Gefeliciteerd!!

Overigens, Hans, het kan dat ik een rol gehad heb bij het verdraaien van je naam. Mijn broer en ik waren (en zijn) namelijk anagram-mannen. Vrijwel elke vogelaar kreeg een andere naam van ons. En aangezien ik nogal eens een huisje heb gedeeld met oa Gerard tijdens de Texel-weken in de jaren '90, kan het goed zijn dat we jou toen zo noemden...

Hè Bert. Lang geleden. Nog steeds in Noorwegen?

Dat kan hoor. Maar komt ook door British Birds. Heel lang stond er onder een foto van mijn hand : foto hans gebius.

Ach, ik heb er geen trauma aan overgehouden hoor !

De - destijdse - échte twitchers, waaronder Aart Vink, Frank Bos en ik, waren de vorige dag al bij de vogel (de 400e: Roodoogvireo) geweest, die - ere wie ere toekomt - was teruggevonden door Han Zevenhuizen. We liepen aan de andere kant van de heg waar iemand (Han dus) zei: hé, daar zit-ie...!

Wat een droom!
500 soorten. Wie had dat gedacht in de 1980-er jaren... 
Om een lang verhaal kort te maken:
Gerard: van harte gefeliciteerd...!

Hoera! Gefeliciteerd Gerard!

Nog steeds in Noorwegen, Hans! En dat zal ook wel zo blijven...Dat met gebius en British Birds zal wel de oorzaak zijn geweest, maar het had van mij kunnen komen.