Mooi verhaal weer Gerard. Goed te zien dat je nog steeds reizen maakt, mijn hoop en voorbeeld voor de toekomst (nu 56) indien ik gezond mag blijven. Had je nog Kelpmeeuwen langs de kust? Ik hoorde dat die veel algemener zouden zijn geworden. In 2006 heb ik er tevergeefs tussen de talrijke Kleine Mantels naar gezocht.

Leuk verslag van een land dat bij mij ondertussen ook meer dan tien jaar geleden is. Alleen bizar dat Ghana wat wordt afgebrand. Twee jaar geleden daar nochtans een schitterende vogelreis gehad met twee en een lokale gids. De picathartes missen moet inderdaad wel heel zuur zijn, maar beide landen zijn ook niet meteen te vergelijken. Gambia is veel meer open habitat (sahel) en dus gewoon makkelijker af te kijken, zonder gids hadden wij daar nagenoeg alles op eigen houtje wat me in Ghana minder snel zal lukken. Infrastructuur in Ghana was een stuk beter dan in Gambia tien jaar terug, verkrijgen van visum verliep in België zeer vlotjes en dat bedrag op de totale reiskost maakt het verschil ook niet. Gambia moesten wij bij het verlaten dan weer plots een visitor tax betalen, dus ofwel heb je het op voorhand vlaggen ofwel nadien. Daarnaast kan je in het noorden van Ghana ook het gros van de soorten zien van Gambia, plus dan nog al het lekkers van het upper guinea forest in het zuiden. Geef mij dus maar Ghana, hoewel Gambia een leuke kennismaker is met Afrika maar ik zou er geen tweede keer meer terug gaan. Er zitten weinig echte targets die je ergens anders niet eenvoudig kan zien (carmine red bee-eater, finfoot, egyptian plover, ...) en overal is alles zeer sterk beïnvloed door mensen wat in Ghana toch nog net een heel klein tikkeltje minder is. Maar goed, smaken verschillen gelukkig.

Gerard Ouweneel laat weten:

Natuurlijk draagt de in Ghana gemiste Picathartes bij aan de, naar de smaak van Bram Vogels, negatieve recensie mijnerzijds over (vogel)belevenissen in dat land. Ik kon er in februari 2018 maar kort zijn en dan alleen in het zuiden; een trip die in feite neerkwam op een door gids James Ntakor uitgekiend reisschema op en neer naar de Picathartes-spelonk. Over James Ntakor overigens niets dan lof. Hij slaagde erin echtgenote Els en mij tijdens die korte week langs goede vogelplekken te loodsen. Paatsen waar we best veel zagen, waarbij voor mij premières. James was aangeraden door Tropical Birding, een club die de lat aardig hoog pleegt te leggen. Tijdens de trip vanuit Accra op en neer naar de Picathartes-spot verklaarde James regelmatig dat wanneer ik nog eens terug zou komen, wij naar het noorden moesten gaan. Want daar gebeurde het!

Maar het Picathartes traumaatje kreeg extra lading omdat het de tweede maal was. Al weer jaren geleden miste ik die andere als gevolg van baldadige bijen en bosolifanten in Gabon. Dat verhaal heb ik al eens van me afgeschreven, maar zoiets blijft toch nazeuren. Temeer omdat het bij de Picathartes gaat om een wonderbaarlijk vogelschepsel. Toen Arjan Dwarshuis dan ook over zijn Ghana-Picathartes verklaarde ‘Gerard, je loopt er zo heen’, was het plan gauw gemaakt. Alleen redeneerde Arjan vanuit hetzelfde superoptimisme dat hem aan de Herculestaak van zijn recordpoging deed beginnen. En met goed resultaat deed afronden! Mijn krakkemikkiger wordende ledematen gaven signalen anders te oordelen over Arjans ‘wandelingetje’. En na vele uren tot in het vallend duister dat we bij de bewuste spelonk hebben gepost liet Picathartes verstek gaan.

Omdat ik een paar maanden eerder in Papua-Nieuw Guinea na een paradijsvogel-klauterpartij in een ziekenhuis in Port Moresby was beland, meende ik er goed aan te doen het bij die grot bij één poging te laten. Daarvan krijg ik nu langzamerhand wat spijt. Maar zo gaat dat!

En dat visum? Tja, ik moest er tweemaal voor naar Den Haag!