7 juli - 10 juli 2015
Anadyr. Hier eindigt onze expeditiecruise, én de wereld. Heritage Expeditions heeft het voor elkaar gekregen om een vlekkeloze reis neer te zetten. Ze hebben een enorme ervaring, maar gezien de absurde administratieve en logistieke obstakels om in dit deel van de Wereld iets dergelijks voor elkaar te boksen (nog geaccentueerd door het huidige politieke landschap), blijft het een ongelofelijke prestatie! Mijn grote dank en bewondering voor deze organisatie.


Anadyr, Oost-Siberië (Nils van Duivendijk)

Ik wist het uiteraard vooraf, nog drie dagen Anadyr voordat mijn vlucht naar Europa vertrekt. De meeste deelnemers komen niet uit Europa en kunnen binnen een dag vertrekken, of hebben een andere manier gevonden om in ieder geval niet in Anadyr te hoeven blijven. Thuis op google maps zag het er niet zo heel beroerd uit voor een vogelaar, en ik heb maar een paar soorten nodig om me te vermaken dus neem de gok.

Far East-Rusland grossiert blijkbaar in plaatsen waar je als niet-Siberiër hoofdschuddend blijft rondlopen. Wat zei ik van Petropavlovsk - Kamchatsky? Dit is minstens zo ... speciaal. Ik vraag me doorlopend af hoe en waarom mensen hier kunnen en willen leven. Rechts ligt de zee naar niets; links, boven en onder de toendra naar helemaal niets. En de stad zelf is ondanks de pastel geschilderde flatblokken, 'weinig sfeervol'. Iedereen lijkt hier in zo'n flat te wonen, andere woongelegenheden heb ik in ider geval niet gezien. De winter duurt hier minstens zes maanden, waarbij de temperatuur tussen de -10 en -40 graden Celsius schommelt.

Ik kan niemand vinden die ook maar een woord Engels spreekt en heel behulpzaam lijken de mensen hier sowieso niet te zijn; de meeste nemen niet de moeite te stoppen als je iets vraagt. Daardoor had ik even moeite met boodschappen doen, want de kleine soort supermarktjes liggen hier achter deuren die niet te onderscheiden zijn van ingangen tot de flats. Maar natuurlijk hoeft er hier geen bord of iets dergelijks bij, iedereen weet toch dat je daar iets kunt kopen, en mensen van buitenaf?? De truc bleek teruglopen van waar mensen met gevulde plastic zakken vandaan komen. Toch wel effe raar om zo'n blinde deur open te doen, dan een donkere gang, dan nog een blinde deur, dan licht en verrek: een winkeltje! Later vond ik een supermarkt van het type dat voor ons meer herkenbaar is, inclusief een ijssalon ...; ze hebben blijkbaar toch nog humor hier!

Op het dak tegenover mijn 'basic' hostelkamertje zit een paar Vega-type meeuwen op het nest; vanaf de vierde verdieping kan ik hun wel en wee aardig volgen. De Vega-type meeuwen zijn hier min of meer stabiel en een goede Slaty-backed moet ik nog tegenkomen. Op basis van de meer noordelijke verspreiding is Vegameeuw uiteraard een veel waarschijnlijkere dwaalgast 'over de noord' dan Slaty-backed, maar vind ze bij ons maar tussen de Zilvers ...! Slaty-backed is tenminste nog goed te herkennen. Nu ik hier noodgedwongen toch drie dagen zit heb ik wel een aardig excuus om wat meer grip op deze meeuwen te krijgen. Op het strand zijn ze vliegerig, maar bij verschillende riooluitlaten zitten benaderbare groepjes. Ik vermoed inmiddels dat een combinatie van kenmerken misschien een determinatie mogelijk maakt in de dwaalgastcontext; het lijkt me in ieder geval een (te?) lastige combinatie voor een Zilvermeeuw. Concreet: patronen van p5-p7 (smithsonianus/noordelijke argentatus-achtig: W-vormige markeringen, lange bajonetten en dus lange tongen, maar p8-p10 met veel zwart), grijstint als michahellis, dieproze poten, rode oogrand, korte vleugelprojectie en brede witte achterrand aan de armpennen. Maar Vegameeuw blijft uiteraard een dappere claim in Europa, en dan heb ik nog niet eens over hybridisatie met taimyrensis ... Hun stem is dieper/lager dan van Zilver en ze zijn sowieso enorm vocaal.


Vegameeuw Larus vegae van het 'Anadyr'-type (Nils van Duivendijk)

Van de Grote Burren zitten hier twee taxa: de lokale, erg bleke, Oost-Aziatische pallidissmus, maar ook de kleine barrovianes, een taxon dat regelmatig overkomt van Alaska. Geinig om naast elkaar te zien. In Nederland zou je eerst denken naar een Grote en een Kleine te staan kijken als je de verschillen in structuur even vergeet.

In een paar minuten loop ik vanaf mijn hostel de toendra op en laat ik dat maffe stadje achter me. Oostelijke Gele Kwik is waanzinnig algemeen en er vliegt altijd wel een alarmerend exemplaar met me mee (de meeste hebben net uitgevlogen jongen). Het type hier zit qua uiterlijk tussen tschutschensis en macronyx/plexa in, erg overeenkomend met de Gele Kwikken van zuidelijk Finland (daar iets tussen flava en thunbergi).


Oostelijke Gele Kwikstaart Motacilla tschutschensis ssp. van het 'Anadyr-type' (Nils van Duivendijk)

In de poeltjes wriemelen Grauwe Franjepoten en Grote Burgemeesters zitten op het nest en komen me even van bovenaf bekijken. Temmincks Strandlopers lopen 'vleugellam' voor me uit ter indicatie dat er jongen in de buurt zijn. Hetzelfde doen Kemphanen, Taigastrandlopers en Bontbekplevier. Wat de mensen hier niet doen, doen de vogels des te meer: ze laten steeds weten dat je er bent; hartverwarmend!


Lepelbekstrandloper leent zich, als zeer aansprekende soort, uitstekend als trekkar voor de bescherming van zichzelf en vele andere soorten van de Oost-Aziatische flyway. Van onze Russische dames Iriana en Olga (de Russische Tanks noem ik ze voor mezelf; zwaar gepantserd en enorme kogels) leer ik na enig oefenen hoe de inhoud van deze toost in één keer naar binnen te slaan zonder te hoesten. Kwestie van ademtechniek. до здраствует!

Nils van Duivendijk

Dit was het laatste blog van Nils van Duivendijk over zijn expeditie langs de Oost-Siberische kust voor BirdingBreaks vanaf het dek van de Sprit of Enderby. Ook een keer mee met deze bijzondere cruise? Klik HIER.