Dag 18: 26 april 2011 - Geluk en verdriet

Alle expeditiecruises hebben standaard een arts aan boord.Gisteravond heeft onze scheepsarts mijn enkel gekoeld en ingetaped en de schaaf- wonden op knie en elleboog met Duitse Gründlichkeit schoongemaakt en gedesinfecteerd en na een kort nachtje lijkt het erop dat ik in ieder geval mee kan naar Parc Riviere Bleu, de plek voor Kagu.Om 3 uur staan we op, een snel ontbijt en naar buiten om meteen in de bus te stappen op weg naar het park. Tenminste, dat was de bedoeling, maar de Fransen nemen het niet zo nauw met de tijd, dus we staan midden in de nacht op de kade te wachten tot de bussen er zijn. De meesten gaan in een grotere bus vooruit, een man of 8 gaat met een kleiner busje eerst eten en drinken scoren voor de dag. Om 6 uur staan we bij de ingang van het park en rijden we door naar Pont Perignon, een brug die te zwak is om iets anders dan voetgangers te kunnen dragen. Aan de overkant van de brug staan vervolgens twee minibussen te wachten om ons in 3 keer naar het begin van het pad te brengen waar we de Kagu gaan proberen. Wij zitten met zijn drieën in de eerste bus en nog voordat we bij het eindpunt zijn hebben we al bijna een Kagu aangereden. Het beest loopt wat te scharrelen langs de weg en loopt vervolgens rustig het struikgewas in. Wat een begin van de dag!

Bij het beginpunt wachten we netjes tot de anderen ook arriveren, maar
tijdens het wachten vogelen we er lustig op los: New Caledonian Flycatcher, Barred Honeyeater, New Caledonian Myzomela, New Caledonia Whistler en Fan-tailed Gerygone zijn voor iedereen nieuw. De Franse parkrangers hebben een eigenaardige (lees: zeer vervelende manier) van vogels lokken: de minibus rijdt 100 meter vooruit met beide deuren open en het geluid van Kagu op maximaal. Persoonlijk hou ik überhaupt niet van tapen, maar deze manier van tapen stuit zelfs de grootste voorstanders van tapen tegen de borst. Het helpt bovendien voor geen meter, we zien in de loop van de dag uiteindelijk 7 Kagu's, telkens als de mobiele boombox niet in de buurt is.... De groep splitst zich in allerlei kleinere groepjes en ondanks mijn enkelkwetsuur kan ik het tempo toch redelijk bijbenen. Teus en Remco (allebei rond de 2 meter en met zevenmijls laarzen) lopen wel wat vooruit, maar door het vogelen stoppen ze regelmatig en kan ik ze inhalen. Beide heren zijn goed bezig, en trekken de ene na de andere soort eruit. Remco begint gedurfd met de grootste duif ter wereld, New Caledonian Imperial Pigeon, maar Teus pareert gedecideerd met Streaked Fantail. Dit laat Remco uiteraard niet op zich zitten en met schijnbaar gemak tovert hij zowel Yellow-bellied Robin als Southern Shrikebill tevoorschijn! Teus op zijn beurt weet deze achterstand in punten om te buigen tot een nipte voorsprong door het met blote oog ontdekken van Horned Parakeet, een
prachtige vogel die meteen in mijn top 10 van mooiste vogels ooit staat en door iedereen goed gezien wordt. In de subtop doet het Franse gidsteam dat een thuiswedstrijd speelt overigens ook leuk mee, door het ontdekken van New Caledonian Goshawk, ook een lastige rakker.

Na de lunch (stokbrood en bronwater in plastic flessen, het is net Frankrijk) gaan we langzaam terug richting Pont Perignon, waar we moeten overstappen in de grote bus. Samen met Teus zit ik in het voorste busje en na het toevoegen van Whistling Kite aan de lijst loop ik de brug over en leg mijn fotoapparatuur neer onder een afdakje. Teus volgt 2 minuten later en zegt dat hij zich niet zo goed voelt, hij heeft last van zijn hart. Ik reis al bijna 20 jaar met Teus en heb verschillende gradaties van zijn hartproblemen van dichtbij meegemaakt en zie meteen dat het mis is. De scheepsarts is mee het park ingegaan en loopt dicht in de buurt, dus ik haal haar er meteen bij en geef wat achtergrond over Teus' hartproblemen. In de bus terug naar de hoofdingang van het park hebben we wat ruimte gecreëerd zodat Teus wat makkelijker kan zitten en de dokter hem makkelijk kan helpen. Nog voor we bij de hoofdingang zijn, weet Remco er nóg een endeem uit te trekken, New Caledonian Parakeet, maar eigenlijk tegelijkertijd besluit de dokter om het kleine busje te vorderen en Teus of direct naar het schip of naar het ziekenhuis te brengen.

Tijdens de rit terug naar Nouméa overleg ik met Teus wat de opties zijn.
Teus, altijd realistisch en pragmatisch, heeft al een aantal opties
doorgelopen en geeft vrij snel aan dat dit het einde voor de Western Pacific Odyssey voor hem betekent en vraagt om hem meteen naar het ziekenhuis te brengen. Onderweg nemen we een aantal praktische zaken als telefoonnummers, medicijnen, paspoort en verzekeringspapieren en, onvermijdelijk, het inpakken en van de boot halen van zijn kleren door. Omdat nog niet duidelijk is hoe ernstig de situatie is, overleggen we ook of Teus wil dat ik in Nieuw Caledonië blijf om hem bij te staan, maar zijn antwoord is een resoluut "nee"; hij wil dat ik doorvaar. Bij het ziekenhuis neemt de dokter Teus mee naar binnen en rij ik met de expeditieleider door naar het schip om paspoort en medicijnen te halen. Terug in het ziekenhuis is het duidelijk dat Teus hier ter observatie zal moeten achterblijven, en gaan we aan de slag om alles gereed te maken voor zijn voortijdige vertrek van de boot. Remco, die nog van niets wist en inmiddels met de grote bus is teruggekomen bij de boot, is op de hoogte gesteld en pakt meteen al Teus' spullen in. In het ziekenhuis overleg ik nogmaals met Teus over praktische zaken en over eventueel bij hem achterblijven op het eiland, maar hij blijft bij zijn beslissing, hij blijft achter en ik vaar door. Een ongemakkelijk en droef afscheid volgt, het is voor ons beiden duidelijk dat Teus deze reis waar hij al bijna twee jaar naar uitkijkt, niet zal vervolgen.

Wordt vervolgd.

Vanaf The Spirit of Enderby in Nouméa, Nieuw Caledonië,

Pieter van der Luit