Donderdagavond 17 september gooide ik rond een uurtje of 20.30 het anker uit. De oversteek naar Vlieland was vlot en veilig verlopen.

Het was donker, ik had geen vervoer en ook aan accomodatie ontbrak het nog... only me and my binoculars. Een heerlijke gedachte!

Het klinkt romantischer dan dat het is. Ook om 20.30 is de fietsenhandel gewoon nog open en zitten de hoteliers maar wat graag op een verdwaalde vogelaar te wachten. Ze ontvangen je (zoals altijd) gastvrij en met open armen.

Hoeveel waren het er nou? Net zoals deze tekst, vloog het weekend voorbij. Zelfs zo hard, dat ik met geen mogelijkheid heb kunnen bijhouden hoeveel nieuwe soorten er aan het lijstje zijn toegevoegd.

Een alerte fotograaf heeft me op een zeer intelligent moment weten vast te leggen.

Het maximale is in ieder geval niet uit de afgelopen 3 dagen gehaald. Ik wist keurig om de Bladkoningen en Grote Piepers heen te fietsen.

Bah...wat een negatief uitgangspunt. Een zeldzame soort (sperwergrasmus) en een enorme klapper (Izabeltapuit J.V.) hebben het eerste weekend op Vlieland, bijzonder succesvol gemaakt

Op zondag 20 september werd het rond 11.45 nog even lastig. Via RBA werd een bijzonder spannende (gele) kwikstaart gemeld. Ik hing aan de lijn met Thijs om hem hierop te attenderen, toen ik vanaf de vast gebeld werd over een Bonte Tapuit.

Thijs kon het gesprek volgen en ging in het dorp direct opzoek naar informatie over afvaarten naar Harlingen. Qua tijd kwam alles samen. Rond 11.45 twee spannende vogels + de boot die op dat moment vertrekt. Inprincipe "Einde verhaal Bonte Tapuit". Balen!

Ik liet de spannende kwik voor wat het was en wilde hoe dan ook "NU" naar de overkant. In de haven won ik snel en veel informatie in. Vlieland -> Harlingen was in m'n eentje wel wat prijzig. Maar Vlieland -> Terschelling en vervolgens Terschelling -> Harlingen was een prima mogelijkheid. In de tijd dat de kapitein nog snel even heen en weer naar Terschelling ging (2 x 10min) om andere passagiers weg te brengen, kon ik m'n tas ophalen.

Het adrenaline-level stortte van 100 naar 0 toen ik gebeld werd, met het bericht dat ik even wat gas kon terugnemen. Er was mogelijk een kinkje in de kabel opgetreden. Na nog twee belletjes was ik toe aan een biertje en een sigaret (spreekwoordelijk dan, want aan bier beleef ik geen plezier en met een sigaret heb ik ook geen pret). Helaas was de tapuit geen tapuit meer.

Goed, wat doe je dan? O ja... die kwik! Ik meldde me weer aan bij het het strijdfront. Alleen was ook daar de positieve stemming wat afgenomen. Van het groepje kwikstaarten was de spannende nou juist net de enige die compleet weggevlogen was. Wat een gedoe!

Met het zonnetje in m'n gezicht en de wind in de rug fietste ik in een rustig tempo richting het westen. Ik was al een eind opweg in de goede richting, toen de spannende kwikstaart teruggevonden werd. Een stevige trap op de pedalen en 1 tandje bijschakelen bracht me binnen enkele minuten op de juiste plek. Hup...en ook de kwikstaart was veilig gesteld.