De afgelopen 10 weken was ik bijna dagelijks (even) in Ede voor de begeleiding van C1000 naar Albert Heijn. Dit proces heeft gisteren geleid tot een fantastische opening met direct in 3 uur (18-21) tijd een mega-omzet. De komende 10 weken mag ik C1000 in Driebergen begeleiden om er een sterk AH team neer te zetten. Net als gisteren, zat ik vandaag hier voor de eerste orienterende gesprekken, toen Steven ongeduldig begon te bellen. Via de voicemail hoorde ik de dringende oproep om alles te laten vallen, want er zat een zwarte ooievaar in Plan Roerdomp (Flevoland, nabij Harderwijk/ Zeewolde). In diverse gevallen lukt het om weg te gaan. Er zijn echter situaties waarbij ik dat op principiele gronden niet kan maken. Zo ook vandaag! Na alles netjes afgerond te hebben in driebergen, reed ik via m'n (werk) uitvalsbasis in Amersfoort naar Plan Roerdomp. Rond 20.00u arriveerde ik en keek de zwarte ooi direct vrij recht in de ogen. De statige vogel was rustig aan het fourageren in de water-partij die paralel loopt langs de weg aldaar (door het hek en het gebied naar rechts inkijkend).

Het klinkt vrij oneerbiedig, maar netals de gestreepte strandloper laatst, werd ook deze zwarte ooievaar direct omgezet in een getal. Nummer 300-1 wel te verstaan. Binnen enkele dagen zal ook de 300-ste soort binnen vallen (hypothese). In plaats van een "juich-stemming", schiet direct door me heen... pfffff, nog zeker 40 te gaan (en voor de veiligheid zelfs wel 40+). De dagen zijn gevuld met werk, reizen en vogels kijken. Voor het werk leg ik per week zeker 1200km af (en dan ben ik niet eens chauffeur ofzo). Met het jaar-twitchen erbij zit ik zo op een wekelijkse rit van 2200km. 1 voordeel, rond kerst mag ik op deze manier een leuk (auto) cadeautje uitzoeken! Bij die 2200km moet ik wel opmerken dat ik ritjes heb gemaakt just for fun, om gewoon lekker oppad te zijn met het vaste groepje. Niet alles heeft met vogels of jaarlijst te maken gehad.

Gevoelsmatig kijk ik ernaar uit dat de dagen korter worden. Hoe eerder het donker wordt, hoe eerder het niet meer mogelijk is om vogels te kijken, waardoor er (gedwongen) meer tijd ontstaat om eens iets anders te doen! Wat voegt het toe om op deze manier om te gaan met je hobby! Het kan ervaren worden als een vrij extreme, doorgeslagen vorm! Op de eerste plaats vind ik het enorm leuk om lekker buiten op pad te zijn. Ik ben me zeer bewust van mijn omgeving, ik ben gefocussed op details, en benut de dag in al z'n facetten. Daarnaast ervaar ik het als een enorme prettig uitlaatklep naast een psychisch vrij belastende baan. Het betekent wel dat er weinig tijd overblijft voor andere zaken. Daarvan ben ik me bewust en die keuze is dan ook bewust gemaakt. Qua plannen en organiseren gaat het me prima af. Iedere dag gaan de "vogel-spullen" mee, is er een extra set kleding bij de hand en zorg ik dat ik van voldoende informatie ben voorzien. Ik hoef me niet te verantwoorden waarom ik vroeg of laat thuis ben, wel of niet eet, veel of weinig slaap! Het dagelijkse ritme is strak, uitslapen komt vanaf 2009 wel weer. Alleen niet op 1 januari, want dan wil ik m'n persoonlijke 1 januari record verbreken. 2 januari schiet er ook bij in, want dan moet ik verder met m'n eerste week van het jaar record enz... enz... enz... Ik zie wel hoe het allemaal loopt!

Tot nu toe heb ik via dit blog beschreven hoe ik het jaar-twitchen beleef. Onder het brede begrip "vogelskijken" zie ik diverse uitingsvormen hangen. Ik denk hierbij aan beschermen, tellen, postzegels-verzamelen, ontdekken, gedrags-onderzoek, inventariseren. Dit jaar vormt voor mij het jaar-postzegels-verzamelen het zwaarte punt. Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om een inkijk te geven wat er bij mij gebeurt als er een RB-Alert binnenkomt.

Enkele weken geleden drong Steven er bij mij op aan ook op de meest vage claim te gaan rijden. Ik vond het geen gekke gedachte en wil daar ook mee verder gaan (op kuifkoekoek na dan) Bij een "piep" is de eerste vraag altijd: "heb ik 'm al". Gedachte 2 is vervolgens: is de kans aannemelijk dat de soort er nog zit, om ten slotte te bekijken hoe lang het duurt er te komen en te overwegen of het reeel is om nog op tijd te arriveren. Al rijdend naar de locatie toe gebeurt er veel. Er wordt gebeld, gesmst, op waarneming.nl gekeken, de locatie wordt uitgeplozen en de beste "aanvlieg-route" wordt bepaald. Ik vind het belangrijk om een beeld te krijgen bij de omgeving en te weten wat je er kunt verwachten. Dat zijn ook altijd de vragen die ik stel. De laatste 20 minuten van de rit stijgt het adrenaline niveau en ontstaan de kleffe handen. Wanneer ik de soort zie en het kruisje dus achter de soort gezet kan worden is de ontlading groot. Dit uit zich op verbale en non verbale wijze (netjes verwoord, maar het neemt vrij heftige vormen aan)! Niet iedere vogel is er in ieder geval altijd blij mij!